Ο 26χρονος Παλαιστίνιος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Ναυπλίου το πρωί της Δευτέρας και απεβίωσε ενώ υποβαλλόταν σε ιατρικές εξετάσεις. Ο θάνατός του αποδόθηκε σε παθολογικά αίτια, ενώ όλοι γνωρίζουν πως πέθανε από φυματίωση. Σύμφωνα με πληροφορίες της Πρωτοβουλίας, ο 26χρονος ζητούσε τρεις μέρες πριν να πάει στο νοσοκομείο. Η διεύθυνση, από την πλευρά της, το διαψεύδει, κάνοντας λόγο για ένα τυχαίο περιστατικό ενός ανθρώπου που αντιμετώπιζε πρόβλημα και απεβίωσε.
Στο άκουσμα της είδησης του θανάτου, οι κρατούμενοι των φυλακών εξεγέρθηκαν, έβαλαν φωτιά σε στρώματα στα κελιά τους και δύο πτέρυγες των φυλακών κάηκαν. Δυνάμεις των ΜΑΤ κατέφτασαν στην περιοχή και λίγες ώρες αργότερα οι κρατούμενοι επέστρεψαν στα κελιά τους.
«Οι φυλακές Ναυπλίου θεωρούνται από τις πιο σκληρές φυλακές της χώρας. Ακόμη και η διοίκηση των φυλακών έχει απευθυνθεί πολλές φορές στο υπουργείο Δικαιοσύνης, τονίζοντας ότι η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχίσει άλλο έτσι, ο υπερπληθυσμός είναι το κάτι άλλο. Κόσμος κοιμάται στο πάτωμα, ακόμη και στις τουαλέτες. Άρα με το με το παραμικρό θα μπορούσε να γίνει το ο,τιδήποτε. Αρκούσε μια αφορμή, ένα φιτίλι για να ξεσηκώσει τον κόσμο», εξηγεί ο κ. Λάμπρου.
Κρίση και φυλακές
«Η κρίση έχει χτυπήσει πρώτα απ’ όλα τη φυλακή», υπογραμμίζει ο κ. Λάμπρου, κάνοντας λόγο για πλήρη διάλυση στα προγράμματα, στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στο φαγητό, με αποτέλεσμα τα προβλήματα να μεγεθύνονται, να έχουμε περιστατικά θανάτων που δεν δικαιολογούνται. «Δεν είναι δηλαδή ένας υπέργηρος που πεθαίνει φυσιολογικά. Στη φυλακή βρίσκονται κυρίως νέοι και οι θάνατοι είναι πολλοί. Δεν δικαιολογούνται αναλογικά, δηλαδή σε σχέση με το γενικό πληθυσμό», σημειώνει.
Αναφερόμενος ειδικά στο ζήτημα της Υγείας, κάνει λόγο για μια τρομακτική κατάσταση. Όπως επισημαίνει, «από παλιά λέγαμε ότι πρέπει να τελειώνει αυτό το καλαμπούρι, το μοναδικό κομμάτι του πληθυσμού της ελληνικής κοινωνίας, όσον αφορά την Υγεία, να μην ανήκει στο υπουργείο Υγείας, αλλά στο Δικαιοσύνης. Αυτό είναι κόλαφος. Ακόμη και το νοσοκομείο των φυλακών δεν εντάσσεται στο ΕΣΥ. Είναι πρωτάκουστο...».
Η εξέγερση δεν πρέπει να εκπλήσσει
Για τον κ. Λάμπρου, όταν κάποιος βλέπει κάποιον να πεθαίνει και νιώθει ότι θα έρθει και η σειρά του, η εξέγερση είναι εύκολο να γίνει. «Ο κρατούμενος δεν έχει πολλά μέσα να αντιδράσει. Δεν είναι όπως ένας πολίτης που θα βγει στο δρόμο να διαδηλώσει και να εκφράσει την αντίθεσή του. Στις φυλακές τα πράγματα είναι μετρημένα: ή θα προχωρήσει σε εξέγερση ή - όπως έγινε το προηγούμενο διάστημα – σε απεργία πείνας. Ο θάνατος ενός ανθρώπου πυροδοτεί, ο κόσμος σοκάρεται».
«Μέσα στη φυλακή είσαι εξαρτώμενος. Πρέπει να σου φέρουν το γιατρό. Το υπουργείο και οι διοικήσεις των φυλακών θα απαντήσουμε «μα έχουμε γιατρό». Έχουν όμως ένα γιατρό που εμφανίζεται κάποια στιγμή στη φυλακή. Δεν είναι εκεί. Και όταν έχεις να κάνεις με έναν αριθμό ανθρώπων, οι οποίοι αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα υγείας, διότι είναι υποβαθμισμένη και η ποιότητα ζωής τους ακόμη και πριν μπουν στη φυλακή – γιατί μιλάμε για τα πιο φτωχά κοινωνικά στρώματα. Πάνω από το 90% των κρατούμενων σε όλη την Ελλάδα είναι εντελώς άποροι, εξαρτώνται από το φαγητό της φυλακής 100%, από το αν θα τους δώσουν φάρμακα 100%».
Σήμερα στο Ναύπλιο μετέβησαν εισαγγελείς, και όπως επισημαίνει ο κ. Λάμπρου, οι κρατούμενοι θα περάσουν μια δεύτερη δοκιμασία, καθώς θα γίνουν ανακρίσεις για το πώς έγινε η εξέγερση, ποιος πρωτοστάτησε... «Δηλαδή αντί να ψάχνουν το πώς πέθανε ο άνθρωπος, ψάχνουν να βρουν πώς έγινε η εξέγερση».
Δεν πάνε στο νοσοκομείο για μη χάσουν το κρεβάτι τους...
Ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί στις φυλακές, είναι το γεγονός ότι πολλές φορές και οι ίδιοι οι κρατούμενοι δεν ζητούν να πάνε στο νοσοκομείο, καθώς φοβούνται ότι αν γίνει η μεταγωγή όταν θα επιστρέψουν θα έχουν χάσει το κρεβάτι τους. Όπως εξηγεί ο κ. Λάμπρου, «όταν είναι επτά άνθρωποι και τα κρεβάτια είναι τέσσερα, οι τρεις κοιμούνται στο πάτωμα. Με το που φεύγει κάποιος για άδεια ή για να πάει στο γιατρό, όταν επιστρέψει θα έχει χάσει το κρεβάτι του. Γι’ αυτό πολλές φορές οι ίδιοι οι κρατούμενοι δεν δέχονται να φύγουν για να μην χάσουν αυτό το στοιχείο χαρακτηριστικό στην καθημερινότητά τους».
Αλλά και τα ίδια τα δημόσια νοσοκομεία δύσκολα δέχονται τους κρατούμενους για πάνω από μερικές ώρες, σημειώνει το μέλος της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων. «Σε κάποιο βαθμό μπορώ να καταλάβω τη στάση των δημόσιων νοσοκομείων, διότι τους πηγαίνουν με χειροπέδες και δεν είναι το πιο ευχάριστο πράγμα για έναν επιστήμονα να υποδέχεται και να νοσηλεύει έναν άνθρωπο με χειροπέδες. Και αυτό που συνήθως γίνεται είναι να τους διώχνουν πολύ γρήγορα για να μην τον βλέπουν και οι άλλοι ασθενείς, οι επισκέπτες...». Μάλιστα, επισημαίνει ότι έχει καταγραφεί περιστατικό να χειρουργηθεί κάποιος και στη συνέχεια, ενώ ήταν ακόμη ναρκωμένος, να μεταφερθεί στο δωμάτιο με τις χειροπέδες.
