Σ’ αυτό το κείμενο, το οποίο απευθύνεται στον Κονσταντίν Μπρανκοβεάνου, τον πεφωτισμένο ελληνόφωνο ηγεμόνα της Βλαχίας από το 1688 μέχρι το 1714, περιγράφεται ο ιδανικός ηγεμόνας, ο οποίος πρέπει να είναι ενάρετος, δίκαιος, χρηστός, ήπιος και γενναιόδωρος με τους υπηκόους του.
Μέσω της συμπληρωματικής παρέμβασης του κ. Χαρίτωνα Καρανάσιου, Διευθυντή Ερευνών του Κέντρου Ερεύνης του Μεσαιωνικού και Νέου Ελληνισμού της Ακαδημίας Αθηνών, δόθηκε έμφαση στη σημασία του έργου των ελληνόφωνων λογίων κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας, στον 17ο και πρώιμο 18ο αιώνα, στις παραδουνάβιες ηγεμονίες. Η ίδρυση από τον Μπρανκοβεάνου της Ηγεμονικής Ακαδημίας έδωσε ιδιαίτερη ώθηση στα γράμματα και συνδεόταν με το όραμα του ηγεμόνα να γίνει ένας μεταβυζαντινός «βυζαντινός» ηγεμόνας. Οι λόγιοι που παρεπιδημούσαν στο Βουκουρέστι της εποχής και ο συμβουλευτικός τους ρόλος στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων του ηγεμόνα, συσχετίστηκαν κατά τη συζήτηση με το κοινό με τον ρόλο των διανοουμένων στη σημερινή ηθικο-πολιτική κρίση.
