Ο Αδριανός Νόνης ανήκει στη νεότερη γενιά τραγουδοποιών, αυτών που κάνανε τα πρώτα τους βήματα με το θάνατο της δισκογραφίας. Όχι ότι αυτό τον έκανε να χάσει την αισιοδοξία του πάντως. Το πρώτο του βήμα έφερε τον εύγλωττο τίτλο «Χαμογελάω». Είχε προηγηθεί το 2000 ένας δίσκος με τους Anima των οποίων ήταν ο κιθαρίστας και βασικός δημιουργός («ροκ ψυχεδέλεια και τα μυαλά στα κάγκελα» λέει ο ίδιος) στην ιστορική Ano Kato. Rock και jazz καταβολές, αλλά και ο πλούσιος λαϊκός μας μουσικός κόσμος, όπως τον βίωνε ο ίδιος στα μεγάλα οικογενειακά γλέντια εκεί στο Ναύπλιο όπου μεγάλωσε, δημιουργούν ένα εύκρατο κλίμα εντός του οποίου ο ηλεκτρικός ήχος συνδυάζεται αρμονικά με κλασσικά λαϊκά τραγούδια, όπως το «Που 'σαι Θανάση» και το «Ένα τραγούδι απ' το Αλγέρι», που υπάρχουν στο «Χαμογελάω», τα σχέδια για ορχηστρική μουσική και τη Λιζέτα Καλημέρη που τραγουδάει στον καινούριο δίσκο που χτίζεται βήμα – βήμα. Αλλά, μια στιγμή… Είπα Ναύπλιο, έτσι δεν είναι; Ναύπλιο!...
Το
πρώτο που πρόσεξα στο βιογραφικό σου Αδριανέ είναι ότι κατάγεσαι από το
Ναύπλιο. Ξέρεις, βαφτίστηκα 19 ημερών στη Θεσσαλονίκη και, άρον -
άρον, την επομένη με φορτώσανε στο αεροπλάνο και φύγαμε οικογενειακώς
για Ναύπλιο, όπου έζησα και τα τρία μου πρώτα χρόνια – άρα είναι η πρώτη
μου πατρίδα! Αν και φυσικά δεν έχω αναμνήσεις από τότε, την έχω
επισκεφτεί αρκετές φορές και την θεωρώ ίσως την πιο όμορφη πόλη της
Ελλάδας! Τι είναι το Ναύπλιο για σένα;
Το Ναύπλιο είναι μια πανέμορφη πόλη που
πάντα θα επιστρέφω, αλλά δυστυχώς όπως και οι περισσότερες επαρχιακές
πόλεις στη Ελλάδα δεν μπορούν να κρατήσουν τους ανθρώπους που
ασχολούνται με την τέχνη. Είναι μία πόλη δημοσίων υπαλλήλων κυρίως, έχει
κάποια εμπορική κίνηση, αλλά επαγγελματική αποκατάσταση δεν μπορεί να
έχει κάποιος καλλιτέχνης στο Ναύπλιο κι αυτό είναι κρίμα.
Με τεράστια ιστορία όμως, η οποία, δεν ξέρω… αξιοποιείται;
Υπάρχει μία εμπορική αξιοποίηση με τις
καφετέριες και τα μαγαζιά όλα στη σειρά, αλλά γενικά νομίζω ότι οι
Ναυπλιώτες είμαστε επαναπαυμένοι στο ότι έχουμε το Μπούρτζι στη θάλασσα
και το Παλαμήδι πάνω μας. Αντίθετα στο Άργος δραστηριοποιούνται
περισσότερο πολιτιστικά. Γιατί; Γιατί δεν έχουνε τη θάλασσα και το
Παλαμήδι ή μια πόλη γεμάτη νεοκλασικά που να τους δίνει μία ασφάλεια και
δεν επαναπαύονται σ’ αυτό, οπότε βρίσκονται σε μία διαρκή αναζήτηση.
Επιστρέφεις όμως στο Ναύπλιο διαρκώς, το αγαπάς… Μουσική εκεί ξεκίνησες;
Εκεί ξεκίνησα. Ξέρεις, η καταγωγή μου
είναι διπλή, η μητέρα μου κατάγεται από την Επίδαυρο κι εκεί είχα έναν
καλό φίλο που ήταν ψαγμένος μουσικός και αυτός μου έμαθε τα πρώτα
πράγματα. Μετά στο Ναύπλιο στο σχολείο κάναμε τα πρώτα γκρουπάκια που
στην αρχή παίζαμε στις γιορτές και αφού τελείωνε η γιορτή και φεύγανε οι
περισσότεροι εμείς μέναμε ακόμη επάνω στη σκηνή…
Και ροκάρατε…
Ροκάραμε, ναι!
Πώς βιοπορίζεσαι; Η τέχνη μπορεί να ζήσει έναν νέο καλλιτέχνη;
Η τέχνη, όπως το λες, μπορεί να ζήσειέναν νέο καλλιτέχνη
-και τους άλλους όχι (γέλια). Είναι πολύ δύσκολα… Ακόμη και παλιότερα
που ήτανε αρκετά καλύτερα τα πράγματα για τη μουσική, σε σχέση με τον
αριθμό των ανθρώπων που ασχολούνταν με τη μουσική, λίγοι κατάφερναν να
ζήσουν από αυτό.
Τώρα διδάσκεις;
Διδάσκω σε κάποια ωδεία, ασχολούμαι με
την παραγωγή των δίσκων και κάνω και κάποια live που τα κάνω πια πολύ
επιλεκτικά γιατί δεν μου αρέσει και ο πόλεμος της αφίσας! Βλέπεις παίζει
κάποιος σήμερα εδώ, αύριο εκεί, μεθαύριο αλλού. Και τρώμε την αφίσα του
καθημερινά. Και πας εκεί που παίζει κι έχει 10 άτομα! Περισσότερο
δηλαδή γίνεται όλο αυτό γι’ αυτούς που δεν πήγαν, παρά γι’ αυτούς που θα
πάνε! Και λειτουργεί όλο αυτό – συζητιέται το όνομα έτσι! Ε, δεν με
ενδιαφέρει αυτό! Εγώ θέλω στα live που θα κάνω να υπάρχει κόσμος από
κάτω για να επικοινωνηθεί αυτό το πράγμα– αν είναι να παίζω για 10 άτομα
παίζω σπίτι μου με την παρέα μου και περνάμε και πολύ καλύτερα!
![]()
Είσαι rock Αδριανέ;
Αυτό δεν μπορώ να το πω εγώ, μόνο οι
άλλοι μπορούν να το πουν για μένα. Άσε που δεν έχουν νόημα πια αυτές οι
ταμπέλες. Πάντως αν αυτοπροσδιορίζεται κάποιος έτσι, ενδέχεται να το
χρησιμοποιεί και σαν ρούχο που το φοράει… Αυτός που είναι rock, δεν το
ξέρει!
Αισιόδοξος μάλλον είσαι πάντως… Χαμογελάω λες στον πρώτο σου δίσκο! Με τι κουράγιο;
(Γέλια). Ναι, αν και τα τραγούδια του Χαμογελάω είχαν γραφτεί πριν το ’10.
Κρατούσαμε ένα χαμόγελο ακόμα…
Ναι. Δεν είναι ότι μέσα απ’ όλη αυτή την
κρίση βγήκα εγώ ο super αισιόδοξος άνθρωπος να σας βοηθήσω να τα
ξεχάσετε τη στενοχώρια σας κι όλα αυτά – αν και πιστεύω ότι το χαμόγελο
το έχουμε πιο πολύ ανάγκη σήμερα, απ’ ότι πριν! Τότε ίσως ήταν λιγάκι
χαζόγελο, σήμερα είναι χαμόγελο. Παρ’ όλα αυτά αισιόδοξος είμαι με την
έννοια ότι προσπαθώ να βλέπω πάντα την καλή όψη των πραγμάτων. Είχα δει
μια πολύ ωραία φράση που έλεγε: “Happiness is a manner of travelling”.Είναι όχημα για να ταξιδέψεις η ευτυχία, όχι κάτι που περιμένεις να σου συμβεί!Δηλαδή διαλέγεις ή θαπας
από τη μίζερη οδό ή από την πιο αισιόδοξη. Κι ακόμη και μέσα σ’ αυτή
την κρίση υπάρχουν πράγματα καλά. Μπορεί ενδεχομένως να γίνουμε πιο
σοφοί: να επανεξετάσουμε τις αξίες μας και να επαναπροσδιοριστούμε σε
σχέση με τους συνανθρώπους μας μέσα από αυτό. Γιατί όταν καταρρέει η ύλη
σου μένει η ενδοσκόπηση και η πραγματικότητα των σχέσεων των ανθρώπων…
Βέβαια, ο Πορτοκάλογλου είπε μια πολύ σωστή κουβέντα πάνω σ’ αυτό: «Ίσως και να μην θέλουμε», λέει…
Δεν διαφωνώ! Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι μια ευκαιρία για να μην κάνουμε ένα βήμα παραπέρα όλοι!
Να μείνουμε λίγο στο Χαμογελάω;
Στο δίσκο πέρα από τα δικά σου τραγούδια καταθέτεις τη δική σου άποψη
και για δύο κλασσικά λαϊκά μας τραγούδια: τα «Που 'σαι Θανάση» των
Γιώργου Ζαμπέτα και Χαράλαμπου Βασιλειάδη και «Ένα Τραγούδι Απ' Το
Αλγέρι» του Απόστολου Καλδάρα. Τι σε έκανε αλήθεια να θέλεις να τα πεις
και τι καινούριο αισθάνεσαι πως κόμισες σ’ αυτά τα τραγούδια;
Αγαπημένα τραγούδια, πολύ! Κοίτα να
δεις, εγώ προέρχομαι από μεγάλη οικογένεια, προσφυγική. Η γιαγιά μου
ήρθε από τη Μικρά Ασία και είχε 9 παιδιά και η μουσική ήταν ένα κομμάτι
αναπόσπαστο στην οικογένεια. Καταλαβαίνεις ότι οι οικογενειακές
συγκεντρώσεις και οι γιορτές σε μία φτωχή οικογένεια ήταν ένα must! Αυτά
λοιπόν ήταν από τα τραγούδια που αγάπησα από πιτσιρικάς πολύ έντονα.
Και προφανώς έχει γίνει μία τέτοια ζύμωση που αυτό που λέμε διασκευή μου
βγήκε πολύ αυθόρμητα. Απλά καθόμουν κι έπαιζα με την κιθάρα μου κι
έβλεπα ότι παίζοντάς τα, τα κολλάω σε ακούσματα πιο σημερινά δικά μου.
Και σκέφτηκα να το κάνω και στο στούντιο αυτό γιατί μπορεί να αφορά και
κάποιον άλλο. Είναι απλά μία άλλη ανάγνωση – και θεωρώ ότι τα μεγάλα
τραγούδια μπορούν να δεχτούν πολλές αναγνώσεις και να μην χάνουν την
ουσία τους.
Να έρθουμε ξανά στο σήμερα λίγο;
Σε αντίθεση με την περίφημη «σιωπή των διανοουμένων» που επικρατούσε
μέχρι πριν την Κρίση και η οποία αποτελούσε τη συνήθη κατηγορία ενάντια
στον πνευματικό κόσμο, σήμερα όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες νιώθουν
την ανάγκη να πούνε δημόσια τη γνώμη τους. Ανήκεις σ’ αυτή την κατηγορία
ή πιστεύεις ότι η θέση του καλλιτέχνη είναι μακριά από το κοινωνικό
γίγνεσθαι; Η τέχνη για την τέχνη δηλαδή;
Όποιος κάνει τέχνη για την τέχνη κι όχι απλά για το εμπορικό κομμάτι της, αναγκαστικά θα λέει πράγματα -η τέχνη πρέπει και να καταγγέλλει, να έχει άποψη και να αναδεικνύει
στάσεις ζωής: η τέχνη εμπεριέχει τη ζωή, δεν είναι μόνο ψυχαγωγία! Όσο
για τη σιωπή των διανοουμένων που είπες, δε νομίζω ότι υπήρχε σιωπή –
υπήρχε η δική μας αδιαφορία να τους ακούσουμε! Γι’ αυτό και δεν
προωθούνταν ούτε από τα ΜΜΕ, ούτε από πουθενά. Ουσιαστικά υπήρχε μία
περιθωριοποίηση των διανοούμενων κι είναι δική μας ευθύνη αυτό.
Τι είναι αυτό που ζούμε αλήθεια; Τραγωδία; Κωμωδία; Ή απλά το τέλος μιας συνήθειας, το τέλος ενός τρόπου ζωής;
Τραγωδία και κωμωδία είναι σίγουρα! Και τα δύο μαζί και μάλιστα πολύ έντονα!
Γκροτέσκο δηλαδή…
Ναι, οι αντιθέσεις είναι έντονες. Για το
άλλο που λες, για το τέλος μιας συνήθειας, το θέμα είναι να το
καταλάβουμε και να βρούμε τον τρόπο να το κάνουμε δημιουργικό και προς
όφελός μας. Να κάνουμε ένα καινούριο ξεκίνημα δηλαδή…
Το βλέπεις να γίνεται; Νομίζεις ότι μας έχει αλλάξει η Κρίση;
Σε ένα βαθμό σίγουρα…
Η δική μου η αίσθηση είναι ότι μας έχει αγριέψει πάντως…
Μας έχει αγριέψει, όχι αρκετά όμως…
Κοίτα, εγώ βέβαια δεν πιστεύω στη βία. Εσύ πιστεύεις ότι αν παίρναμε ένα
καλάσνικοφ και τους σκοτώναμε και τους 300 θα σταματούσαμε να παράγουμε
μαλάκες και δοσίλογους; Δεν το πιστεύω. Το τι παράγει αυτή η κοινωνία
–και η Βουλή είναι ο καθρέφτης μας βέβαια – δεν λύνεται έτσι… Λύνεται με
την Παιδεία, την πρόληψη, τον πολιτισμό, λύνεται με άλλους τρόπους.
Εσύ έχεις πιάσει τον εαυτό σου να αλλάζει τον τελευταίο καιρό;
Όχι μόνο τον τελευταίο καιρό γιατί η
κρίση στη μουσική είναι παλιότερη. Η αλήθεια πάντως είναι ότι με έχει
πεισμώσει. Παλιότερα θα μπορούσα να βάλω και νερό στο κρασί μου. Τώρα
όταν βλέπω πράγματα που δεν με εκφράζουν εναντιώνομαι περισσότερο και
αναζητώ την ουσία των πραγμάτων, γιατί την έχω ανάγκη για να νιώθω καλά
μέσα σ’ αυτό το χάος.
Υπάρχει λύση στην Κρίση;
Αν μιλάμε για την Ελλάδα, νομίζω ότι
πρέπει να επαναπροσδιοριστούμε. Να αγαπήσουμε πρώτα τον τόπο μας, να
σταματήσουμε να μιμούμαστε και να βρούμε τι από το δικό μας πολιτισμό
είναι συμβατό με το σήμερα και να το φέρουμε στο 2013. Οι Κινέζοι και
οι γιαπωνέζοι σ’ ένα βαθμό το έχουν καταφέρει. Εμείς δεν έχουμε
καταφέρει να βρούμε το δικό μας και να το εξελίξουμε, να το φέρουμε στο
σήμερα. Απλά μιμούμαστε… Και αγανακτισμένοι που γίναμε το κάναμε επειδή
μιμηθήκαμε τους Ισπανούς. Γι’ αυτό κι εκεί συνεχίζουν να είναι
αγανακτισμένοι ενώ εδώ ξεφούσκωσε όλο αυτό.
Τώρα το τι είναι δικό μας βέβαια είναι μεγάλη κουβέντα…
Σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία εννοείς…
Ναι. Τι είναι ελληνικό τελικά; Είναι ο ‘δωρικός χαιρετισμός’ ας πούμε;
(Γέλια). Όχι σαφώς και δεν είναι!
Θέλω
να πω ότι υπάρχει και αυτή η διάσταση, η οποία κατά τη γνώμη μου είναι
και πολύ επικίνδυνη, σχετικά με το τι δηλαδή είναι Ελλάδα, τι
ελληνολατρία και τι είναι ελληνικό…
Ναι, καλά αυτό είναι τεράστιο μπέρδεμα… Δηλαδή το να αγαπάς την πατρίδα σου και να γίνεσαι φασίστας είναι τελείως παρανοϊκό και παράλογο!Καταντάει αστείο σχεδόν. Και είναι υποκριτικό να τιμωρούμε φερ’ ειπείν
έναν Κατίδη, όταν η κοινωνία μας τους ανέχεται να είναι στη βουλή, όταν
εμείς οι ίδιοι τους στείλαμε εκεί. Αυτό θα έπρεπε να μας προβληματίζει…
Αισθάνεσαι ότι το τραγούδι
σήμερα περιγράφει την εποχή μας; Στα χρόνια του Μεσοπολέμου για
παράδειγμα υπήρχε το ρεμπέτικο, το ’50 και το ’60 το λαϊκό τραγούδι της
φτώχειας και της μετανάστευσης, ο Θεοδωράκης, ο Χατζηδάκης, ο
Σαββόπουλος… Μετά τη Χούντα το τραγούδι της μεταπολίτευσης και τη
δεκαετία του ’80 το τέλος των μεγάλων προσδοκιών με το Σιδηρόπουλο, τον
Άσιμο και τους νέους τότε τραγουδοποιούς. Σήμερα που ζούμε αυτή την
απίστευτη ένταση και αλλαγή στη ζωή μας, ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις
αισθάνεσαι ότι το τραγούδι ‘στέκεται’ στο ύψος του, την αποτυπώνει;
Κι αν περιγράφεται δεν φτάνει στ’ αυτιά
μας. Δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει μία εποχή που δεν έχει τους
δημιουργούς που βλέπουνε και μιλάμε. Είναι αυτό που σου είπα πριν και
για τους διανοούμενους. Υπάρχουν. Αλλά είναι αποκλεισμένοι.
Έχεις στο μυαλό σου τέτοιες περιπτώσεις; Στο hip hop ίσως…
Ναι, είσαι πολύ εύστοχος σ’ αυτό. Στο
hip hop υπάρχουν πιτσιρικάδες που καταγγέλουν και λένε φοβερά πράγματα
και αλήθειες που πονάνε, αλλά βέβαια αυτοί είναι αποκλεισμένοι κι από
εταιρείες και απ’ όλα. Εκτός κι αν καταφέρουν να αποκτήσουν από μόνοι
τους ένα φανατικό κοινό, οπότε έρχεται η εταιρία να το καρπωθεί όλο
αυτό. Αλλά και πέρα απ’ το hip hop. Υπάρχει ας πούμε κι ο Αγγελάκας … Η
αλήθεια πάντως είναι ότι οι πιο νέοι καλλιτέχνες που λένε πράγματα
έξω από αυτά που ακούγονται συνήθως, αναγκάζονται να περάσουν από
σαράντα κύματα και πάντα φτάνουν σ’ εμάς με μία μεγάλη καθυστέρηση.
Ένα από τα τραγούδια του δίσκου
σου που μου αρέσει πολύ και νομίζω ότι αρέσει και στον κόσμο πολύ αλλά
αρέσει και στον κόσμο είναι αυτό που υπογράφουν στιχουργικά δύο καλοί
μου φίλοι – η Νικόλ Κατσάνη κι ο Χρήστος Δημητριάδης: Το Χαμένοι στο
διάστημα. Ενώ γράφτηκε πριν την Κρίση, μοιάζει να περιγράφει το
διαρκώς ζητούμενο σήμερα: «Χαμένοι στο διάστημα, υψώνουμε ανάστημα – ο
Κύκλος των Χαμένων Ποιητών»…
Κι ακόμη δεν το έχουμε υψώσει το
ανάστημα – αυτό μου κάνει εντύπωση. Είναι ένας στίχος που τον άκουσα
όταν παρουσιάστηκε στα σεμινάρια στιχουργικής στο Μικρό Πολυτεχνείο και
είπα ότι θα τον κάνω τραγούδι – κάτι που το λέω πολύ σπάνια! Είναι ένα
τραγούδι που έδειξε ότι υπάρχουν άνθρωποι που αφουγκράζονται την εποχή
τους. Βεβαίως υπήρχαν και πριν την κρίση τραγούδια που μιλούσαν για τον
καναπέ, την ανάγκη να υψώσουμε το ανάστημά μας κτλ (όπως η Μπαταρία του
Άσιμου, ή το Φοβάμαι του Παπακωνσταντίνου) και σήμερα ανασύρονται και
είναι και πάλι επίκαιρα, αλλά πριν την κρίση λειτουργούσαν σχεδόν στο
περιθώριο. Απέναντι σε ποιον να υψώσουμε ανάστημα και γιατί; Η κρίση μας ξύπνησε, με μία έννοια.
Υπάρχουν κάποιοι νέοι συνάδελφοί σου που θαυμάζεις;
Ναι, πολλοί! Θαυμάζω τον Απόστολο Καλτσά
που είμαστε και συνεργάτες – συμμετέχω στον καινούριο του δίσκο, ο
οποίος είναι πολύ διαφορετικός σε σχέση με τον προηγούμενο. Μου αρέσει ο
Αποστόλης επειδή έχει και τις θεατρολογικές σπουδές πίσω του βλέπει πιο
ολοκληρωμένα το τραγούδι, δεν κοιτάζει μόνο τη μουσική. Έχω ανακαλύψει
την Κατερίνα Μακαβού που μ’ αρέσει επίσης πολύ. Ο Ηλίας Βαμβακούσης , ο
Λεωνίδας Μαριδάκης… Θεωρώ την Ελεονώρα Ζουγανέλη τεράστια φωνή, χωρίς
να τρελαίνομαι πάντα από το ρεπερτόριο της. Κι η Μποφίλιου μου αρέσει
πολύ. Ο Μαραβέγιας επίσης. Μου αρέσει η φιλοσοφία του πως προσεγγίζει τη
μουσική, αν και η υπερπληθώρα των τραγουδιών του με βρίσκει κάπως
σκεπτικό - κάπου νομίζω ότι τους τρέχει η συνθήκη του να βγουν όλο και
πιο πολλά τραγούδια… Μου αρέσουν κι άλλοι, να μην αδικήσω κανέναν,
υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι νέοι άνθρωποι που ασχολούνται με το τραγούδι.
Η τελευταία σου συνεργασία είναι
μάλλον έκπληξη για όσους σε έχουν συνηθίσει σε πιο ηλεκτρικό ήχο. Η
Λιζέτα Καλημέρη λέει δύο τραγούδιασου. Θέλεις να μας μιλήσεις γι’ αυτό;
Για μένα δεν ήταν καθόλου έκπληξη! Τη
Λιζέτα τη θαυμάζω κι έχω αγαπήσει πολλές ερμηνείες της στο παρελθόν.
Οπότε ήταν χαρά μου και τιμή μεγάλη που επέλεξε να πει αυτά τα δύο
τραγούδια (σ.σ: το Γεράνι και το Χαρταετό) και νομίζω ότι της
ταιριάζουν κιόλας.
Θα βγει κάτι άμεσα; Κάποιος δίσκος ίσως με τη Λιζέτα;
Κοίταξε, αυτός είναι ένας δίσκος που
είναι εν εξελίξει. Για την ώρα υπάρχουν τρία τραγούδια (τα δύο της
Λιζέτας κι ένα ακόμη που τραγουδάει η Ελένη Νόνη) και σκέφτομαι να τα
ανεβάσω σε πρώτη φάση ψηφιακά, ενώ ετοιμάζω και το υπόλοιπο υλικό. Το
album θα πάρει το όνομα Χαρταετός, από το πρώτο τραγούδι που ηχογράφησε η
Λιζέτα και είναι σε στίχους της Έρρικας Μαλανδρινού.
Ο δίσκος, το cd, έχει κανένα νόημα σήμερα;
Για μένα δεν έχει. Το cd σαν
αποθηκευτικό μέσο δεν είναι απαραίτητο σήμερα, οι δε δισκογραφικές
βρίσκονται σε μία κατάσταση πανικού και διάλυσης, οπότε μοιραία περνάμε
στην ψηφιακή εποχή.
Υπάρχουν πράγματα που θα ήθελες να τολμήσεις και δεν το έχεις κάνει ακόμη;
Αυτό που σκέφτομαι πολύ έντονα είναι μία
ορχηστική δουλειά, instrumental. Εκεί όμως πέρα από κάποιους συνθέτες
που τους πάει και το σύστημα λίγο, τα πράγματα
είναι ακόμη πιο δύσκολα… Αλλά είναι κάτι που θα ήθελα πολύ κάποια
στιγμή να κάνω. Στο παρελθόν έχω συνεργαστεί σε θεατρικές παραστάσεις,
όπου η πρόκληση είναι μεγάλη και πολύ δημιουργική γιατί βγαίνεις από τα
δικά σου δεδομένα και χτίζεις με βάση τις ανάγκες του έργου.
Πες μου ένα τραγούδι σου που είναι πολύ Αδριανός Νόνης…
Νομίζω ότι δεν το έχω γράψει ακόμη. Έχω
το ελάττωμα, ό,τι κάνω να το χαίρομαι για ένα διάστημα, αλλά δεν γίνεται
το ρούχο που θα φορέσω – κάποια στιγμή τελειώνει για μένα. Να σκεφτείς
ότι στις τελευταίες μου ζωντανές εμφανίσεις δεν παίζω το Χαμογελάω
Πώς θα ήθελες να κλείσουμε την κουβέντα μας;
Θα ‘θελα να κλείσουμε με μια ευχή: αυτή η κρίση που ζούμε σήμερα να μας βγάλει πιο
σοφούς και πιο δυνατούς! Αυτό το στοίχημα να το κερδίσουμε! Και
μπορούμε να το κερδίσουμε μόνο αν απαντήσουμε στον εαυτό μας τι είναι
αυτό που μας ολοκληρώνει, τι είναι αυτό που μας δίνει πραγματικά χαρά,
ποιοι είμαστε, που πάμε και ποια θέλουμε να είναι η θέση μας σ’ αυτό τον
κόσμο.
Αμήν, μακάρι να βρούμε αυτές τις
απαντήσεις, αν και είμαστε πολύ μπερδεμένοι ακόμη… Εγώ θα ήθελα να σε
ευχαριστήσω για τη συνομιλία μας και να σου ευχηθώ να είσαι πάντα
δημιουργικός και καλή πορεία να έχεις σε ό,τι κάνεις!
