Μια εικόνα η οποία έμεινε χαραγμένη στην μνήμη τους. Δύο μέρες μετά η Μπριζίτ επέστρεψε στον «Αστέρα» για να μαζέψει τα πράγματά της . Λίγο αργότερα αναχώρησε για την Γαλλία».
Μπορεί «όταν ο Θεός έπλασε τη γυναίκα» να μην είχε φανταστεί πως η κινηματογραφική εκδοχή της θα ήταν αρτιότερη από το πρωτότυπο, ο σκηνοθέτης όμως Ροζέ Βαντίμ όχι μόνο διέκρινε στο πρόσωπο της Μπριζίτ Μπαρντό το απόλυτο θηλυκό, τη μούσα του, αλλά και τη μέλλουσα σύζυγό του. Η ταινία ήταν ένα σκάνδαλο για την εποχή της (1956), η ξανθιά όμως Μπριζίτ μάγεψε το κοινό με τον χειμαρρώδη αισθησιασμό και τη σχεδόν αγγελόμορφη σεξουαλικότητά της. Ο μύθος της Μπεμπέ είχε γεννηθεί.
Ηταν μόνο είκοσι δύο χρόνων, με αμφισβητούμενα υποκριτικά προσόντα, πλην όμως ένα καθαρά «γαλλικό προϊόν» που προκαλούσε ζήλια, θαυμασμό, πόθο και κακεντρεχή σχόλια με τις γυμνές της εμφανίσεις, επί δύο περίπου δεκαετίες. Η μπαρντολατρία την εποχή του 1960 πήρε διαστάσεις επιδημίας και δημιούργησε πολλά προβλήματα στην ιδιωτική της ζωή, αφού απελπισμένοι θαυμαστές τρύπωναν κρυφά στο σπίτι της και έκλεβαν προσωπικά αντικείμενα ενώ οι παπαράτσι την κυνηγούσαν με φανατισμό που άγγιζε τα όρια της μανίας. Η ίδια ήταν μια αντιβάμπ που έτρεμε τα πλήθη και δυσανασχετούσε με τη δημοσιότητα.
Γεννημένη το 1934 στο Παρίσι από μια καλή αστική οικογένεια, έκανε από μικρή μαθήματα μουσικής και χορού. Από τα πρώτα της κιόλας βήματα στον χώρο του μόντελινγκ, βρέθηκε να ποζάρει για το περιοδικό «Elle» και πέρασε γρήγορα στις κινηματογραφικές οθόνες (πρώτη ταινία το 1952). Ηταν πολύ ωραία για να παραμείνει ένα απλό εξώφυλλο. Το 1953 γίνεται το επίκεντρο του ενδιαφέροντος στο φεστιβάλ των Καννών. Είναι ήδη η αγαπημένη των φωτογράφων.
Η Μπεμπέ, παρά και την τρίτη αυτοκτονία που επιχείρησε το 1983, πάλεψε για τη ζωή της και νίκησε τον καρκίνο του μαστού. Οταν κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης ρωτήθηκε ποια ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής της εκείνη απάντησε: «Μια νύχτα...».
