Πρόκειται για ένα φωτεινό δαχτυλίδι γύρω από τον ήλιο (και το βράδυ γύρω από το φεγγάρι). Οφείλεται στη διάθλαση του φωτός στους παγοκρυστάλλους από τους οποίους αποτελούνται οι συγκεκριμένες υψηλές νεφώσεις που βρίσκονται περίπου στα 6000 μέτρα.
Το φαινόμενο δεν είναι πολύ γνωστό στους σύγχρονους Έλληνες των μεγάλων αστικών κέντρων. Αναφέρεται όμως συχνά από τους αρχαίους Έλληνες. Μάλιστα ο Αριστοτέλης στο έργο του "Μετεωρολογικά" όχι μόνο το περιγράφει αλλά προσπαθεί να το εξηγήσει και μάλιστα η εξήγηση που δίνει είναι πολύ κοντά στην πραγματική.
Ταυτόχρονα η άλως αναφέρεται από αρκετούς αρχαίους συγγραφείς (π.χ Θεόφραστος) ως «σημείο» (δηλαδή σημάδι) από το οποίο θα μπορούσε να γίνει πρόγνωση για τον καιρό που θα επικρατήσει.
Αυτά τα «σημεία» για την άλω επιβίωσαν στην παράδοση τους λαού μας για χιλιάδες χρόνια και χρησιμοποιούνταν ακόμα και πριν από λίγες δεκαετίες όπου η άλως αναφερόταν ως «κύκλος», «αλώνι» ή «φωτοστέφανο» ή «στεφάνι» ή «δαχτυλίδι» (γύρω από τον ήλιο ή την σελήνη). π.χ του ήλιου κύκλος άνεμος ,του φεγγαριού βρεχάμενος"
Αξίζει να τονιστεί ότι το οπτικό αυτό φαινόμενο ονομάζεται και στη διεθνή βιβλιογραφία “halo” (η αρχαιοελληνική λέξη άλως έχει δασεία) και έτσι είναι γνωστό παγκοσμίως ακόμα και σε μη μετεωρολόγους.
