Αυτό ήταν η αρχή για να κάνουν τον Άγιο προστάτη του τόπου τους και να τον τιμάνε όλως ιδιαιτέρως , μάλιστα με την φροντίδα του Μακαριστού Μητροπολίτη Αργολίδας κυρού Ιακώβου έφεραν και τεμάχιο Ιερού Λειψάνου από τον Άγιο Νικόλαο τον εν Βουνένοις .Φέτος στον πανηγυρικό εσπερινό τέλεσε ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Επιδαύρου Καλλίνικος, πλαισιωμένος από ιερείς της μητροπόλεως Αργολίδας . Φέτος λόγω βροχής δεν έγινε η καθιερωμένη λιτάνευση της εικόνας του Αγίου καθώς και του Ιερού Λειψάνου του.
Να σημειωθεί πως κάθε χρόνο το τεμάχιο του Ιερού λειψάνου του Αγίου ευωδιάζει πάρα πολύ ,πράγμα που δείχνει πως ο Άγιος με αυτό τον τρόπο μιλά ,χαίρεται για την τιμή που του κάνουν, θα μας πει ο Ιερέας της ενορίας Αγίου Δημητρίου Ανυφίου, πατέρας Δημοσθένης.
Παρών στην εορτή ο πολιτευτής Βασίλης Σιδέρης ,ο επικεφαλής της ελάσσονος αντιπολίτευσης του δήμου Ναυπλίου Χ. Γραμματικόπουλος και πολύς κόσμος.
Ο Άγιος Νικόλαος ο Οσιομάρτυρας ο εν Βουνένοις
Ο Άγιος Οσιομάρτυρας Νικόλαος ο Νέος γεννήθηκε πιθανώς στη γη της Μικράς Ασίας. Από την παιδική του ηλικία διακρινόταν για την θερμή πίστη, την αγάπη προς τον Θεό και την ευσέβειά του. Η αρετή και η ανδρεία του Νικολάου δεν μπορούσαν να κρυφθούν. Η φήμη του ξεπέρασε γρήγορα τα στενά όρια της πατρίδος του και απλώθηκε μέχρι και αυτή την Βασιλεύουσα, την Κωνσταντινούπολη. Ο τότε αυτοκράτορας Λέων ο ΣΤ_ ο Σοφός (886-912 μ.Χ.) ζήτησε και γνώρισε το Νικόλαο. Εκτίμησε αμέσως, με την πρώτη επαφή μαζί του, τα σωματικά και ψυχικά του χαρίσματα και τον διόρισε αρχηγό του αυτοκρατορικού αποσπάσματος της Λαρίσης, που είχε ως σκοπό να φρουρεί και να υπερασπίζεται την πόλη αυτή της Θεσσαλίας.
Ανέλαβε τα καθήκοντά του με ζήλο. Το πέρασμα του χρόνου αύξανε την πνευματικότητα του Νικολάου και την αγάπη των στρατιωτών και του λαού στο πρόσωπό του.
Όταν οι Άβαροι έφθασαν μέχρι τη Θεσσαλία, έκαναν βαρβαρική επιδρομή και σκορπούσαν παντού την ερήμωση και το θάνατο. Ο Νικόλαος με τις λιγοστές δυνάμεις του προσπάθησε να αναχαιτίσει τον εχθρό. Οι παμπληθείς όμως δυνάμεις των αντιπάλων εύκολα επικράτησαν και επιδόθηκαν σε γενικές σφαγές και λεηλασίες. Πολλοί από τους κατοίκους εγκατέλειψαν την πόλη και την περιοχή και κατέφυγαν σε ορεινά μέρη. Τελικά και ο Νικόλαος με όσους στρατιώτες είχαν απομείνει πορεύθηκε στο δάσος που βρισκόταν στο όρος της Βουνένης, όπου υπήρχαν πολλοί ασκητές με τα ασκητήριά τους στα απόκρημνα υψώματα. Εγκαταστάθηκε κοντά τους συναγωνιζόμενος αυτούς στην άσκηση και την προσευχή. Μαζί του είχε και τους στρατιώτες του, που ζούσαν και αυτοί την αγγελική ζωή των μοναχών.
Κάποιο βράδυ, ενώ ο Όσιος προσευχόταν, Άγγελος Κυρίου παρουσιάσθηκε και προανήγγειλε τον μαρτυρικό τους θάνατο: «Δεύρο, αθληταί του Χριστού, προς το μαρτυρήσαι εαυτούς ευτρεπίσατε». Πράγματι οι εχθροί τους συνέλαβαν και τους υπέβαλαν σε πλήθος βασανιστήρια. Τους προέτρεψαν να αρνηθούν την πίστη τους. Εκείνοι έμειναν αμετακίνητοι στην πατρώα ευσέβεια και τελειώθηκαν μαρτυρικά. Τα ονόματά τους γράφηκαν στο βιβλίο της ζωής. Από αυτά μας είναι γνωστά τα ακόλουθα: Ακίνδυνος, Αρμόδιος, Γρηγόριος, Δημήτριος, Ευώδιος, Θεόδωρος, Ιωάννης, Μιχαήλ, Παγκράτιος, Παντολέων, Χριστόφορος και Αιμιλιανός.
Ο βιογράφος του Αγίου Νικολάου μαζί με τα ονόματα των στρατιωτών Μαρτύρων αναφέρει και τα ονόματα δύο γυναικών μαρτύρων, Ειρήνης και Πελαγίας. Προφανώς θα πρόκειται για δύο ηρωίδες Χριστιανές γυναίκες, που μαρτύρησαν για την αγάπη του Χριστού. Θα ανήκαν στον άμαχο πληθυσμό της πόλεως Λαρίσης, που είχε καταφύγει στα ορεινά του Τυρνάβου.
Ο μακάριος Νικόλαος, διακρινόμενος για την ανδρεία του, κατόρθωσε να διαφύγει τη μανία του εχθρού. Φεύγοντας από τα μέρη της Λαρίσης και του Τυρνάβου, έφθασε στα ενδότερα της Θεσσαλίας, στα μέρη της Καρδίτσας, όπου το χωριό Βούνενα. Εκεί βρήκε κατάλληλο τόπο για άσκηση. Ο Όσιος διάλεξε για κατάλυμα μια σπηλιά, που την σκέπαζε μια βελανιδιά. Εκεί συνέχισε την ασκητική ζωή, που είχε αρχίσει κοντά στους ασκητές του Τυρνάβου. Υπέταξε κάθε σωματική επιθυμία και δαιμονική παρεμβολή. Η Χάρη του Θεού τον είχε επισκιάσει.
Όμως οι βάρβαροι επιδρομείς ανακάλυψαν τον αθλητή του Χριστού Νικόλαο. Τον συνέλαβαν και τον πίεζαν με υποσχέσεις και κολακείες να αρνηθεί την πίστη του. Εκείνος αντιστεκόταν γενναία. Τον βασάνιζαν και εκείνος ευχαριστούσε τον Θεό, διότι τον αξίωσε να υπομείνει για χάρη Του βασανιστήρια. Τελικά τον αποκεφάλισαν και έτσι ο Οσιομάρτυς Νικόλαος έλαβε τον αμαράντινο στέφανο της δόξας και εισήλθε στη χαρά του Κυρίου του.
Ο επίσκοπος της Λαρίσης Φίλιππος μετέφερε με πομπή στην πόλη τα λείψανα των μαρτύρων του Τυρνάβου. Το ιερό λείψανο του Αγίου Νικολάου ανακαλύφθηκε από τον δούκα Ευφημιανό της Θεσσαλονίκης. Ο Ευφημιανός αρρώστησε κάποτε βαριά από τη φοβερή ασθένεια της λέπρας. Αναζήτησε την θεραπεία του σε όλους τους ιατρούς, αλλά μάταια. Άρχισε τότε να επικαλείται τους διαφόρους Αγίους και να κάνει αγαθοεργίες ελπίζοντας στο έλεος του Θεού. Προσέφερε τα χρήματά του σε χήρες, ορφανά και φτωχούς. Παρακαλούσε τον Θεό να τον ελεήσει και να του χαρίσει την πολυπόθητη υγεία του. Κατέφυγε στον πολιούχο της Θεσσαλονίκης Άγιο Δημήτριο και τον πολιούχο της Λαρίσης Άγιο Αχίλλιο, που είχε ακούσει πολλά για τα θαύματά τους.
Ενώ όμως βρισκόταν στη Λάρισα και προσευχόταν μπροστά στο λείψανο του Αγίου Αχιλλίου, του υποδείχθηκε να μεταβεί στα όρη των Βουνένων. Το σχετικό όραμα του έλεγε να φροντίσει να βρει το ιερό λείψανο του Οσιομάρτυρα Νικολάου, να λουσθεί σε πηγή που βρίσκεται κοντά στον τόπο του ιερού λειψάνου και να πιστεύει ότι ύστερα από αυτά θα εύρισκε την θεραπεία του. Χαρούμενος από το ελπιδοφόρο τούτο άγγελμα ο Ευφημιανός ξεκίνησε για τα Βούνενα, όπου βρήκε το τίμιο σκήνωμα του Αγίου Νικολάου και την δική του θεραπεία. Γεμάτος χαρά και ευγνωμοσύνη για τη θεραπεία που του χάρισε ο Οσιομάρτυρας του Χριστού, έκτισε ένα μικρό ναό και ενταφίασε εκεί το ιερό λείψανο.
