Marioy Vagman
Σύμφωνα με την έγκριτη ανάλυση του εκλογολόγου κυρίου Νικολακόπουλου ένα χρόνο πριν, πάνω στο αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών του 2012 προκύπτει ένα πολυεπίπεδο εμφυλιακό τοπίο.
Το πρώτο αντιθετικό ζεύγος και το πιο έντονο είναι η μεγάλη διαφορά πολιτικής προτίμησης μεταξύ των νέων ηλικιών και των μεγαλυτέρων. Οι νέοι επιλέγουν κατά συντριπτική πλειοψηφία νέα πολιτικά σχήματα ενώ οι μεγαλύτερες ηλικίες επιλέγουν σταθερά τα πιο παραδοσιακά.
Το δεύτερο αντιθετικό ζεύγος σκιαγραφείται στη μεγάλη απόσταση πολιτικής προτίμησης μεταξύ των επαρχιακών περιοχών και των μεγάλων αστικών κέντρων. Οι επαρχίες επιλέγουν τα παραδοσιακά κόμματα ενώ τα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας έχουν απεγκλωβιστεί πλήρως από τα διλλήματα του παλιού διπολισμού.
Ένας τρίτος εμφύλιος όμως συντελείται και εντός των μεγάλων πόλεων μεταξύ των μεσοαστικών συνοικιών και των εργατικών περιοχών. Οι εργατικές περιοχές επιλέγουν νέα σχήματα ενώ οι μεσοαστικές επιλέγουν την σταθερότητα των παραδοσιακών σχημάτων.
Ένα χρόνο μετά την διεξαγωγή των εκλογών και ενώ η χώρα βαδίζει μέσα σε πρωτοφανή οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική κρίση και αυξανόμενα διπολικά και εμφυλιακά σύνδρομα ήρθε και η προσωπική απόφαση του πρωθυπουργού για το απότομο και αντιδημοκρατικό κλείσιμο της εθνικής ραδιοτηλεόρασης και δημιουργήθηκε άμεσα και ένα τέταρτο εμφυλιακό ζεύγος που αναμένεται να ξεχειλίσει το ποτήρι της πόλωσης και της κοινωνίας των αντιθέσεων.
Πρόκειται φυσικά για το αντιθετικό ζεύγος των καταναλωτών έναντι των πολιτών.
Μπορεί σχετικά με την υπόθεση της ΕΡΤ να φαίνεται πως η μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου χαρακτήριζε αρνητική την εξέλιξη του κλεισίματος παρόλα αυτά ένα πολύ μικρότερο μέρος αυτού του κόσμου έδειξε να κινητοποιείται για την υπεράσπισή της.
Ανάμεσά τους καλλιτέχνες, ζωγράφοι, μουσικοί, τραγουδιστές, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, αρθρογράφοι, χρονογράφοι, συγγραφείς, ακαδημαικοί και άλλοι άνθρωποι του πνεύματος και φυσικά αλληλέγγυοι εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές και ενεργοί πολίτες.
Όλοι μα όλοι άνηκαν σε αυτό που αποκαλείται μη εμπορικό και φιλοδιαφημιζόμενο κομμάτι της ελληνικής πραγματικότητας. Είναι όλοι αυτοί που δεν μετράν τη ζωή με νούμερα τηλεθέασης ούτε φυσικά με μεγέθη διαφημιστικής πίτας. Είναι αυτοί που αγνοούν ή περιφρονούν το image making, τις πολιτικές προώθησης προιόντων, τις διαφημιστικές προπαγάνδες και φυσικά θεωρούν πως η ενημέρωση και η τέχνη δεν ήταν και δεν θα γίνει ποτέ αποκλειστικά εμπορεύσιμο προιόν.
Από την άλλη πλευρά όμως υπήρχε ένα σταθερό ποσοστό Ελλήνων που συμφωνούσε με το κλείσιμο της ΕΡΤ. Είναι οι πολίτες θύματα των ιδιωτικών καναλιών. Είναι οι καλύτεροι πελάτες τους και τα βασικά θύματα των φθηνών θεαμάτων και της προπαγάνδας της ιδιωτικής και ιδιοτελούς ενημέρωσης. Όχι βεβαίως πως η μέχρι τώρα ενημέρωση της εθνικής ραδιοτηλεόρασης δεν ήταν ελεγχόμενη αλλά τουλάχιστον η πολιτιστική της προσφορά θεωρείται αξεπέραστη. Συγκρίνοντας δηλαδή την ιδιωτική τηλεόραση με την εθνική μοιάζει να συγκρίνεις γελοιωδώς το Νίκο Καρβέλα με τον Μάνο Χατζηδάκη.
Αν τώρα προσθέσεις σε αυτό το μειοψηφικό ποσοστό πολιτών-καταναλωτών που συμφωνούσαν με το αντιδημοκρατικό κλείσιμο της ΕΡΤ και τους πολίτες που ενώ διαφωνούσαν επέλεξαν να παρακολουθήσουν τα γεγονότα από την άνεση του καναπέ τους μετατρέποντάς τα άθελα τους σε γεγονότα προς κατανάλωση, τότε το δίπολο καταναλωτών-πολιτών αναμένεται και αυτό στο μέλλον έκρυθμα συγκρουσιακό.
Μέσα σε μια χώρα γερόντων, επαρχιακής προχειρότητας, αμερικανοποιημένης καταναλωτικής μανίας, μεσοαστικών σταθερών και κεκτημένων και κυριαρχίας ακροδεξιών αντιλήψεων και πρακτικών εντός των εργατικών συνοικιών, ελέω χαμηλού πνευματικού επιπέδου, το μέλλον των προοδευτικών αντιλήψεων αναμένεται σύντομα επικίνδυνα μειοψηφικό.
Επομένως οποιοσδήποτε προσανατολισμός τους για όξυνση ενός μεταμοντέρνου εμφυλίου δεν δείχνει να τους ευνοεί. Αντιθέτως θα ενισχύσει τον αντίπαλο που δείχνει ξεκάθαρα με βάση τα πρόσφατα γεγονότα πως τον επιδιώκει.
Mario Vagman
