Περί του τρόπου που φονεύτηκαν αυτοί οι Γερμανοί – τον οποίο γνωρίζουμε από περιγραφές των παλαιοτέρων-αλλά και τα στη συνέχεια συμβάντα- δεν θα αναφέρω, επικαλούμενος τη λήθη αλλά και κατανοώντας την ιερή υποχρέωση που είχαν οι καταπιεσμένοι και σκλαβωμένοι να αντισταθούν με κάθε τρόπο εναντίον των τυράννων . Θεμιτό ή αθέμιτο… Περίπου το 1975 πέρασε από το Ψάρι κάποιος Γερμανός συγγραφέας, ρωτώντας επίμονα με τα σπαστά Ελληνικά του να μάθει στοιχεία για τη συγκεκριμένη μάχη και τον τρόπο θανάτου των συμπατριωτών του. Ρώτησα τον πατέρα μου και τους άλλους χωριανούς που είχαν ζήσει τα γεγονότα τι του είπαν…
Μου απάντησαν πως του είπαν: - Τι τα σκαλίζεις τώρα αυτά, πάνε πολλά χρόνια από τότε… έλα να σε κεράσουμε ένα ποτηράκι κρασί κι άντε στο καλό… Δεν θυμόμαστε τίποτα …
1 – 3 Ιουλίου 1944: Μάχη της Στυμφαλίας. Σύμφωνα με τα αρχεία του ΕΛΑΣ και το βιβλίο του
Γιώργου Κ.Δερβεντζή «Η μάχη της Στυμφαλίας», στη μάχη αυτή σκοτώθηκαν 70 Γερμανοί και πιάστηκαν αιχμάλωτοι 16, ενώ σκοτώθηκαν επίσης 14 άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας και αιχμαλωτίστηκαν 12. Οι Έλληνες αντάρτες της περιοχής στην επική αυτή μάχη έδωσαν ένα γερό μάθημα στους αμάθητους στις ήττες ναζί, γεμίζοντας τη λίμνη με Γερμανικά πτώματα και αποκομίζοντας ως λάφυρα δεκάδες απαραίτητα όπλα, αναπτερώνοντας έτσι, έστω και πρόσκαιρα το ηθικό των υπόδουλων Ελλήνων.
6 Ιουλίου 1944: Τα υπολείμματα των Γερμανών από τη μάχη της Στυμφαλίας έφτασαν στις 4/7/1944 στη Νεμέα και ειδοποίησαν το αρχηγείο τους στην Κόρινθο. Ευθύς ετοιμάστηκε ένα τάγμα, να ξεκινήσει με προορισμό το Ψάρι αρχικά και μετά τα υπόλοιπα ανταρτοχώρια της Στυμφαλίας. Μόνος τους σκοπός η εκδίκηση για την ντροπή της ήττας, και το χαμό των «Αρείων». Οι Ψαραίοι βλέπουν από το διάσελο το μηχανοκίνητο τάγμα να πλησιάζει και επειδή γνωρίζουν τη σημαίνουν Γερμανικά αντίποινα, παίρνουν μαζί τους ότι μπορούν από τα σπίτια τους και καταφεύγουν στα γύρω βουνά και ιδιαίτερα στην «πέρα μεριά». Οι Γερμανοί μπαίνουν με λύσσα στο Ψάρι και κατά ομάδες εφορμούν στα σπίτια του χωριού, σίγουροι ότι θα βρούν πολλούς κατοίκους για εκτέλεση ως αντίποινα. Απογοητεύονται γιατί βρίσκουν μόνο πέντε (5) κατοίκους –τους οποίους και εκτέλεσαν επιτόπου - και στη συνέχεια, ξεσπούν τη λύσσα τους στα σπίτια. Κατακαίνε όλο το χωριό εκτός από τις Εκκλησίες της Παναγίας και του Αγιογιώργη και το Δημοτικό Σχολείο του χωριού. Σε λίγη ώρα ένα τεράστιο σύννεφο καπνού σκέπασε τον ήλιο του Αλωνάρη…
Οι κάτοικοι του χωριού από το απέναντι βουνό θρηνούσαν βουβά το βιός τους και ορκίζονταν εκδίκηση και πάλι…
Το μακάβριο έργο τους συνέχισαν και στα υπόλοιπα χωριά της Στυμφαλίας, δυστυχώς με περισσότερα ανθρώπινα θύματα εκεί. Στον απόηχο αυτών των καταστροφών των χωριών της περιοχής μένει στα αυτιά μας μέχρι σήμερα η βοή του αντάρτικου τραγουδιού της εποχής που προσδιορίζει τα χωριά και τις πόλεις που καταστράφηκαν ολοκληρωτικά τότε: «Ψάρι , Καλλιάνι, Σκοτεινή και Ντούσια, Λυκούργια, Καλάβρυτα και Σουδενά…»
(σχετικά με τα παραπάνω διαβάστε και : http://www.psarikorinthias.gr/newsDetailed.asp?id=94)
Αυτή συνοπτικά είναι η ιστορία του χωριού μας. Ιστορία ανθρώπων πάντα ξωμάχων, πάντα ανυπότακτων και πάντα έτοιμων για θυσίες έναντι της οικογένειας και της πατρίδας. Το Ψάρι –όπως και τα υπόλοιπα χωριά της Στυμφαλίας- στάθηκε στους αιώνες, υπερήφανο σύμβολο ελευθερίας και εχθρός κάθε δυνάστη. Αυτά μας παρέδωσαν οι προγονοί μας, αυτά θέλουμε να μάθουν τα παιδιά μας…
Όχι μόνο για να ξέρουν τις ρίζες τους …
Αλλά και για να μην λησμονήσουν ΠΟΤΕ …
