Άρθρο του
Λεφτέρη Μπαρδάκου
Ε, λοιπόν, τον θυμήθηκα τον θείο μου το Σπύρο, τον κουβαρντά, τον μπεσαλή, καλή του ώρα. Πρώτος στις παρέες, ουζάκι, μπουζούκι και τραγούδι στα ταβερνάκια, γήπεδο τις Κυριακές, βόλτες και πάει λέγοντας… Ο λογαριασμός; Ο λογαριασμός πάντα δικός του, κανενός άλλου, τον πρόσβαλλες έτσι και έκανες κίνηση να πληρώσεις. Η παρέα, οι φίλοι πάνω από όλους κι από όλα. Τι είναι η ζωή, άλλωστε;
Τον θυμήθηκα τον θείο, όταν διαπίστωσα, εντελώς τυχαία, ότι δεν ήταν μόνο αυτός τόσο κουβαρντάς. Υπάρχουν και άλλοι. Ναι, υπάρχουν κι άλλοι σαν το θείο μου το Σπύρο, και μάλιστα πολλοί. Λ.χ. και ο Δήμαρχος κουβαρντάς και η Σχολική επιτροπή, αυτή -ντε- που επιμερίζει τις κρατικές επιχορηγήσεις για τα σχολεία του δήμου, κουβαρντάδικη κι αυτή.
Ε, λοιπόν, ακούστε πώς: αυτή η επιτροπή δίνει για συντήρηση των ηλεκτρολογικών εγκαταστάσεων ενός μικρού Δημοτικού περιφερειακού σχολείου 5.000 ευρώ! Δίνει για τον καθαρισμό του προαυλίου του ίδιου περιφερειακού μικρού δημοτικού σχολείου άλλες 5.000 ευρώ, αλλά και για τη συντήρηση εσωτερικών και εξωτερικών χώρων του ίδιου σχολείου ακόμη 5.000 ευρώ! Για τη συντήρηση των καυστήρων και των υδραυλικών εγκαταστάσεων άλλες 5.000 και ακόμη 5.000 για ελαιοχρωματισμό! Και, για να μην αφήσουμε παραπονεμένο και το τελευταίο τάληρο, προσφέρει ακόμη πέντε χιλιάρικα (5.000 ευρώ) για εργασίες μόνωσης. Κι όλα αυτά τα πεντοχίλιαρα για το ίδιο μικρό δημοτικό σχολείο της μακρινής περιφέρειας του δήμου μας!
Όμως, ας μην τους αδικήσουμε με τις γκρίνιες μας τους ανθρώπους. Δε δίνει η επιτροπή μόνο σε αυτό το σχολείο αλλά και σε άλλα μικρά δημοτικά και νηπιαγωγεία της περιφέρειας. Θα πήγαινε μακριά η κουβέντα και θα καταντούσε μονότονο στο τέλος να αναφέρω ανάλογα ποσά: 4.000 ευρώ για να συντηρηθούν ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις, 3.000 και 6.000 ευρώ για συντήρηση καυστήρων, 2.000 και 3.000 ευρώ για να καθαριστούν προαύλια κ.λπ). Και, στο κάτω-κάτω, δεν θέλω να σκοτίσω κανέναν για δαπάνες που έχουν προβλεφθεί από τους νόμιμους Κωδικούς του Προϋπολογισμού του Δήμου και της επιτροπής. Άλλωστε, δε λέω κάτι καινούριο. Όλα αυτά είναι γνωστά εδώ. Κάποιοι που κουράστηκαν να τα λένε στις συνελεύσεις των δασκάλων δεν κατάλαβαν φαίνεται το αυτονόητο: Ότι σήμερα, που είναι δύσκολο τόσο το να παίρνεις όσο και να δίνεις, σημασία έχει να υπάρχουν κάποιοι που να μπορούν να σκορπάνε τόσο απλόχερα τη Χαρά και το Χρήμα. Έστω και αν το δεύτερο δεν είναι δικό τους.
Τι τα θες! Κρίση-ξεκρίση, όταν ο άνθρωπος είναι γενναιόδωρος, κάνει το σωστό! Κι άμα δεν αφήνει τις καταστάσεις να τον πάρουν από κάτω και να τον μετατρέψουν σε σπαγκοραμμένο και τσιφούτη, μίζερο και σφιχτό, ε, τότε μπορεί να καμαρώνει ότι σκορπίζει, μαζί με χρήμα, και λάμψη αισιοδοξίας γύρω του.
Αλλά και πάλι, μην ξεχνάμε. Στο τέλος, κερδισμένος βγαίνεις. Τι νόμισες; Παλιά μας τέχνη και διαχρονική η αξία τού «θα σου δώσω για να μου δώσεις». Κι όπου να 'ναι εκλογές έρχονται.
Θυμήθηκα ξανά το θείο Σπύρο και τις παρέες του. Θυμήθηκα και την οικογένειά του. Η θεία μου, όταν τον έβλεπε να γυρίζει πίσω, στο σπίτι του, στα Ταμπούρια του Πειραιά, δεν διαμαρτυρόταν για τα κεραμίδια που τρέχαν και για τις βρύσες που 'θελαν άλλαγμα:
"Ρε, Σπύρο, όχι πάλι, θα μας κόψουν το ρεύμα τη Δευτέρα".
Υ.Γ. : Η παραπάνω ιστορία δεν περιλαμβάνεται στους Μύθους του Αισώπου.
Ε, λοιπόν, τον θυμήθηκα τον θείο μου το Σπύρο, τον κουβαρντά, τον μπεσαλή, καλή του ώρα. Πρώτος στις παρέες, ουζάκι, μπουζούκι και τραγούδι στα ταβερνάκια, γήπεδο τις Κυριακές, βόλτες και πάει λέγοντας… Ο λογαριασμός; Ο λογαριασμός πάντα δικός του, κανενός άλλου, τον πρόσβαλλες έτσι και έκανες κίνηση να πληρώσεις. Η παρέα, οι φίλοι πάνω από όλους κι από όλα. Τι είναι η ζωή, άλλωστε;
Τον θυμήθηκα τον θείο, όταν διαπίστωσα, εντελώς τυχαία, ότι δεν ήταν μόνο αυτός τόσο κουβαρντάς. Υπάρχουν και άλλοι. Ναι, υπάρχουν κι άλλοι σαν το θείο μου το Σπύρο, και μάλιστα πολλοί. Λ.χ. και ο Δήμαρχος κουβαρντάς και η Σχολική επιτροπή, αυτή -ντε- που επιμερίζει τις κρατικές επιχορηγήσεις για τα σχολεία του δήμου, κουβαρντάδικη κι αυτή.
Ε, λοιπόν, ακούστε πώς: αυτή η επιτροπή δίνει για συντήρηση των ηλεκτρολογικών εγκαταστάσεων ενός μικρού Δημοτικού περιφερειακού σχολείου 5.000 ευρώ! Δίνει για τον καθαρισμό του προαυλίου του ίδιου περιφερειακού μικρού δημοτικού σχολείου άλλες 5.000 ευρώ, αλλά και για τη συντήρηση εσωτερικών και εξωτερικών χώρων του ίδιου σχολείου ακόμη 5.000 ευρώ! Για τη συντήρηση των καυστήρων και των υδραυλικών εγκαταστάσεων άλλες 5.000 και ακόμη 5.000 για ελαιοχρωματισμό! Και, για να μην αφήσουμε παραπονεμένο και το τελευταίο τάληρο, προσφέρει ακόμη πέντε χιλιάρικα (5.000 ευρώ) για εργασίες μόνωσης. Κι όλα αυτά τα πεντοχίλιαρα για το ίδιο μικρό δημοτικό σχολείο της μακρινής περιφέρειας του δήμου μας!
Όμως, ας μην τους αδικήσουμε με τις γκρίνιες μας τους ανθρώπους. Δε δίνει η επιτροπή μόνο σε αυτό το σχολείο αλλά και σε άλλα μικρά δημοτικά και νηπιαγωγεία της περιφέρειας. Θα πήγαινε μακριά η κουβέντα και θα καταντούσε μονότονο στο τέλος να αναφέρω ανάλογα ποσά: 4.000 ευρώ για να συντηρηθούν ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις, 3.000 και 6.000 ευρώ για συντήρηση καυστήρων, 2.000 και 3.000 ευρώ για να καθαριστούν προαύλια κ.λπ). Και, στο κάτω-κάτω, δεν θέλω να σκοτίσω κανέναν για δαπάνες που έχουν προβλεφθεί από τους νόμιμους Κωδικούς του Προϋπολογισμού του Δήμου και της επιτροπής. Άλλωστε, δε λέω κάτι καινούριο. Όλα αυτά είναι γνωστά εδώ. Κάποιοι που κουράστηκαν να τα λένε στις συνελεύσεις των δασκάλων δεν κατάλαβαν φαίνεται το αυτονόητο: Ότι σήμερα, που είναι δύσκολο τόσο το να παίρνεις όσο και να δίνεις, σημασία έχει να υπάρχουν κάποιοι που να μπορούν να σκορπάνε τόσο απλόχερα τη Χαρά και το Χρήμα. Έστω και αν το δεύτερο δεν είναι δικό τους.
Τι τα θες! Κρίση-ξεκρίση, όταν ο άνθρωπος είναι γενναιόδωρος, κάνει το σωστό! Κι άμα δεν αφήνει τις καταστάσεις να τον πάρουν από κάτω και να τον μετατρέψουν σε σπαγκοραμμένο και τσιφούτη, μίζερο και σφιχτό, ε, τότε μπορεί να καμαρώνει ότι σκορπίζει, μαζί με χρήμα, και λάμψη αισιοδοξίας γύρω του.
Αλλά και πάλι, μην ξεχνάμε. Στο τέλος, κερδισμένος βγαίνεις. Τι νόμισες; Παλιά μας τέχνη και διαχρονική η αξία τού «θα σου δώσω για να μου δώσεις». Κι όπου να 'ναι εκλογές έρχονται.
Θυμήθηκα ξανά το θείο Σπύρο και τις παρέες του. Θυμήθηκα και την οικογένειά του. Η θεία μου, όταν τον έβλεπε να γυρίζει πίσω, στο σπίτι του, στα Ταμπούρια του Πειραιά, δεν διαμαρτυρόταν για τα κεραμίδια που τρέχαν και για τις βρύσες που 'θελαν άλλαγμα:
"Ρε, Σπύρο, όχι πάλι, θα μας κόψουν το ρεύμα τη Δευτέρα".
Υ.Γ. : Η παραπάνω ιστορία δεν περιλαμβάνεται στους Μύθους του Αισώπου.
