Του Λεφτέρη Μπαρδάκου
Ο φασισμός, πια, δεν είναι έρπων. Στάθηκε στα πόδια του και σηκώθηκε ολόρθος. Σηκώθηκε και κόβει βόλτες στις πλατείες της Αθήνας και της επαρχίας. Στις σκοτεινές γωνιές και στα στενοσόκακα. Μπαίνει στα νοσοκομεία απρόσκλητος και ελέγχει. Πόσοι ξένοι εργάζονται, πόσες αποκλειστικές δεν είναι Ελληνίδες, αν έχουν άδειες παραμονής, εργασίας και τέτοια.
Μπαίνει στις υπηρεσίες. Κάποιοι ανόητοι τον δέχονται, του ανοίγουν τις πύλες και την αγκάλη τους, απαντούν στις ερωτήσεις του. Κάποιοι ανόητοι που δεν μπορούν οι ίδιοι να κάνουν ελέγχους. Μπήκε και στη Βουλή. Για να φωνάζει, να βρίζει, να εκχυδαΐζει το περιβάλλον ακόμη περισσότερο. Κάποιοι τον δέχτηκαν κι εκεί. Τις δικές τους τσιρίδες δεν τις πιστεύω. Τάχα μου κινδυνεύουμε, τάχα μου η δημοκρατία, οι ελευθερίες του πολίτη… κ.λπ. Ναι, οι ελευθερίες, αλλά τι κάνουν αυτοί γι’ αυτές τις ελευθερίες που κινδυνεύουν; Οι πράξεις μετράνε, όχι τα λόγια και οι αποστροφές.
Τα παιδιά και τα εγγόνια του φασισμού μείναν απέξω από τη Βουλή να εκφοβίζουν, να χτυπούν, να τρομάζουν τους αδύναμους. Οι δυνατοί δεν φοβούνται. Έτσι λένε. Ίσως δεν ξέρουν τι είναι φασισμός, ίσως δεν καταλαβαίνουν ποιος είναι ο πραγματικός «εχθρός του λαού», ίσως και να τον ψιλοσυμπαθούν κιόλας.
Στο Άργος έγινε κι ένα συλλαλητήριο εναντίον της Χρυσής Αυγής και των όσων πρεσβεύει. Το Άργος δεν είναι ασφαλώς η πιο δημοκρατική επαρχιακή πόλη. Οι καταβολές του αυτό δείχνουν. Τώρα τελευταία φαίνεται ότι προσπαθεί να βγάλει δημοκρατική φωνή, να δημιουργήσει και να στεριώσει δημοκρατικές συνειδήσεις που να κοιτούν μπροστά. Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν την πραγματικότητα, που δεν θαμπώνονται από την επιφάνεια και δεν ασχολούνται με βιτρίνες. Όμως, στο συλλαλητήριο λίγοι κατέβηκαν, λίγοι κινήθηκαν. Πολύ λίγοι ένωσαν τις φωνές τους για να διαμαρτυρηθούν γι’ αυτό που φαίνεται πια πολύ καθαρά στον ορίζοντα. Από έναν ολόκληρο δήμο Άργους Μυκηνών, με 45.000 κατοίκους, θα ήμουν πολύ αισιόδοξος αν περίμενα -για το συγκεκριμένο καίριο ζήτημα- τη δραστηριοποίηση τριών έως πέντε χιλιάδων να διαδηλώσουν; Θα ήταν πολύ να περίμενα γεμάτο το γήπεδο του Παναργειακού, που σε άλλες περιπτώσεις επευφημεί και ουρλιάζει και πανηγυρίζει το γκολ της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας, τώρα να κραυγάζει «δε θα περάσει ο φασισμός»; Την επερχόμενη λαίλαπα τόσο λίγοι τη βλέπουν στην πόλη μας να ανδρώνεται, να αποκτά σώμα και να διεκδικεί αίμα.
Είναι κι αυτή η ανυπόφορη ζέστη του Άργους που αδρανοποιεί κι αποκοιμίζει. Που στέλνει τον κόσμο σε παραλίες και σε δροσερά κοκτέιλς.
Όμως κάποιοι, που τους βολεύει η ζέστη, δεν κοιμούνται. Αυτοί οργανώνονται, λειαίνουν τα ρόπαλα, ετοιμάζουν τα επόμενα χτυπήματα.
Γνήσια τέκνα της Βίας και του Καύσωνα.
Τα παιδιά και τα εγγόνια του φασισμού μείναν απέξω από τη Βουλή να εκφοβίζουν, να χτυπούν, να τρομάζουν τους αδύναμους. Οι δυνατοί δεν φοβούνται. Έτσι λένε. Ίσως δεν ξέρουν τι είναι φασισμός, ίσως δεν καταλαβαίνουν ποιος είναι ο πραγματικός «εχθρός του λαού», ίσως και να τον ψιλοσυμπαθούν κιόλας.
Στο Άργος έγινε κι ένα συλλαλητήριο εναντίον της Χρυσής Αυγής και των όσων πρεσβεύει. Το Άργος δεν είναι ασφαλώς η πιο δημοκρατική επαρχιακή πόλη. Οι καταβολές του αυτό δείχνουν. Τώρα τελευταία φαίνεται ότι προσπαθεί να βγάλει δημοκρατική φωνή, να δημιουργήσει και να στεριώσει δημοκρατικές συνειδήσεις που να κοιτούν μπροστά. Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν την πραγματικότητα, που δεν θαμπώνονται από την επιφάνεια και δεν ασχολούνται με βιτρίνες. Όμως, στο συλλαλητήριο λίγοι κατέβηκαν, λίγοι κινήθηκαν. Πολύ λίγοι ένωσαν τις φωνές τους για να διαμαρτυρηθούν γι’ αυτό που φαίνεται πια πολύ καθαρά στον ορίζοντα. Από έναν ολόκληρο δήμο Άργους Μυκηνών, με 45.000 κατοίκους, θα ήμουν πολύ αισιόδοξος αν περίμενα -για το συγκεκριμένο καίριο ζήτημα- τη δραστηριοποίηση τριών έως πέντε χιλιάδων να διαδηλώσουν; Θα ήταν πολύ να περίμενα γεμάτο το γήπεδο του Παναργειακού, που σε άλλες περιπτώσεις επευφημεί και ουρλιάζει και πανηγυρίζει το γκολ της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας, τώρα να κραυγάζει «δε θα περάσει ο φασισμός»; Την επερχόμενη λαίλαπα τόσο λίγοι τη βλέπουν στην πόλη μας να ανδρώνεται, να αποκτά σώμα και να διεκδικεί αίμα.
Είναι κι αυτή η ανυπόφορη ζέστη του Άργους που αδρανοποιεί κι αποκοιμίζει. Που στέλνει τον κόσμο σε παραλίες και σε δροσερά κοκτέιλς.
Όμως κάποιοι, που τους βολεύει η ζέστη, δεν κοιμούνται. Αυτοί οργανώνονται, λειαίνουν τα ρόπαλα, ετοιμάζουν τα επόμενα χτυπήματα.
Γνήσια τέκνα της Βίας και του Καύσωνα.
