Τέσσερις μήνες περίπου μετά το ατύχημα που είχε μαζί με τον αδερφό του Αλέξανδρο, ο παίκτης του Διομήδη Άργους Λευτέρης Κρεμαστιώτης, πιο δυνατός και πιο αισιόδοξος από ποτέ, μιλάει στην ιστοσελίδα μας και μας ανοίγει την καρδιά του:
Λευτέρη, καταρχήν πώς είναι η υγεία σου;
Πάω καλά. Θα έλεγα, μέρα με την ημέρα ακόμα καλύτερα. Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής καλύτερα από όσο θα φανταζόμουν. Ο γιατρός μου, τις πρώτες μέρες μετά το ατύχημα, είχε εστιάσει σε δύο πολύ βασικά στοιχεία: στο ότι είμαι γυμνασμένος και στο νεαρό της ηλικίας μου. Ήξερα ότι ο αθλητισμός προσφέρει ζωή, στην δική μου περίπτωση όμως μου χάρισε τη ζωή μου! Έχω γρήγορη ανάρρωση λόγω του ότι είμαι μικρός σε ηλικία, αλλά θα πρέπει να είμαι πολύ προσεκτικός σε επαφές και χτυπήματα στο πρόσωπο, γιατί τα κατάγματα το έχουν καταστήσει ευαίσθητο. Είμαι σίγουρος ότι θα επανέλθω σε προπονήσεις και αγώνες με πλήρη ετοιμότητα και είμαι ακόμα πιο σίγουρος ότι θα δώσω το 100% των δυνάμεών μου, όπως κάνω πάντα.
Ένιωσες την συμπαράσταση και την αγωνία του κόσμου, στην δύσκολη αυτή στιγμή σου;
Δεν έχω λόγια! Όλοι, από την πρώτη στιγμή ενδιαφέρθηκαν και μου στάθηκαν, ο καθένας με τον τρόπο του. Δέχτηκα πολλές σημαντικές κινήσεις βοήθειας και τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Ειδικότερα οι συμπαίκτες μου και η Διοίκηση του Διομήδη, μου φέρθηκαν έτσι όπως μου φέρονται πάντα: σαν δικό τους παιδί. Ήξεραν ότι εκτός από την υγεία μου, δεν ήμουν καλά και ψυχολογικά και καθημερινά μου τόνωναν το ηθικό και με εμψύχωναν, με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο. Επίσης, θα ήθελα να αναφερθώ με πολλή συγκίνηση και στην ενέργεια των φιλάθλων της ΑΕΚ του συνδέσμου του Άργους, οι οποίοι κρέμασαν πανό συμπαράστασης σε έναν μεταξύ μας αγώνα στα Play Off. Αυτό είναι το μεγαλείο του αθλητισμού, αλλά κυρίως το μεγαλείο της ανθρώπινης αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς.
Σίγουρα θα φορούσα κράνος! Και θα ήμουν χίλιες φορές πιο προσεκτικός, όχι τόσο με τον εαυτό μου, αλλά και με τους γύρω μου. Όταν οδηγείς, είτε αυτοκίνητο, είτε μηχανή, πρέπει να υπολογίζεις και τις κινήσεις των άλλων, παραβατικές ή μη, προκειμένου να διαφυλάξεις την υγεία σου. Ο χειρότερος μήνας της ζωής μου, ήταν αυτός στο νοσοκομείο. Ίσως να ήταν πιο ανώδυνος αν είχα εστιάσει στην πρόληψη και τον υπολογισμό.
Επανήλθες στην ενεργό δράση στην προετοιμασία της ομάδας. Πώς βλέπεις τον Διομήδη φέτος;
Υπάρχει πάρα πολύ καλή διάθεση. Όλοι θέλουν να δουλέψουν και αυτό φαίνεται στα μάτια τους και στο πρόσωπό τους. Είμαι σίγουρος ότι αυτό θα βγει και στους αγώνες. Πάμε πολύ καλά! Έχουμε κάνει καλές μεταγραφές και κυρίως τα παιδιά είναι άριστης ποιότητας. Υπάρχει αμέριστη συνεργασία με τους συμπαίκτες και με τους προπονητές. Συγχαρητήρια για τις επιλογές, στο προπονητικό και διοικητικό team.
Χαρακτηρίζεσαι σαν ο «επόμενος ηγέτης» του Διομήδη. Πώς νιώθεις για αυτό;
Κατ’ αρχήν χαίρομαι που μου αποδίδουν αυτόν τον τίτλο. Πολύ τιμητικός και ταυτόχρονα με πολλές ευθύνες. Αγχώνομαι λίγο, αλλά είμαι σίγουρος ότι με πολλή δουλειά θα δικαιώσω αυτόν τον όρο. Αν όμως μπορούμε να μιλάμε για «ηγέτη», αυτός θα χρωστάει για πάντα τον τίτλο αυτόν στους συμπαίκτες του.
Πώς φαντάζεσαι τον Διομήδη μετά από 5 χρόνια;
Θα ήθελα να απαρτίζεται από παιδιά της φουρνιάς μου, γηγενείς Αργείους, που έχουν δώσει την ψυχή τους για την πράσινη οικογένεια του Διομήδη. Παιδιά που έχουν χαρίσει τίτλους στην Αργολίδα και έχουν σηκώσει το λάβαρο του χάντμπολ ψηλά. Και που χαρακτηρίζονται από το πάθος! Αυτό θέλω, όλα αυτά που έχουμε χτίσει σαν έφηβοι, να βγουν στην πορεία στην ανδρική ομάδα με περισσότερο πάθος. Και είμαι σίγουρος ότι και η φουρνιά μου αυτό ονειρεύεται.
Μιλήσαμε και με τον αδερφό του Λευτέρη, τον Αλέξανδρο, ο οποίος μας είπε τα εξής:
«Ταλαιπωρήθηκα περισσότερο από τον Λευτέρη, αφού είχα σπασμένη γνάθο και γοφό, γεγονός το οποίο με καθήλωσε και δεν μπορούσα να πραγματοποιήσω βασικές ανάγκες μου. Ούτε να φάω, ούτε να κινηθώ. Καθηλώθηκα ένα μήνα και κάτι σε ένα κρεβάτι ακίνητος. Είμαι καλύτερα βέβαια τώρα και έχω πάρει τα πάνω μου. Σε λίγο καιρό θα μπορώ να αρχίσω να δουλεύω και να βγάζω δικά μου χρήματα. Αν δώσει το ΟΚ και ο γιατρός θα μπορώ να αρχίσω και προπονήσεις στο άθλημα που τόσο αγαπώ! Ο Λευτέρης, παρότι είχε σοβαρά κατάγματα, ανάρρωσε γρηγορότερα γιατί τον διακατέχει περισσότερη υπομονή από εμένα!»
