Χθες βράδυ δόθηκε μία πολύ όμορφη παράσταση. Ήταν μία παράσταση με τραγούδια του Μίκη, του δικού μας Μίκη, του συνθέτη που έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές, που έχει αναθρέψει Ελληνόπουλα, που έχει ξεσηκώσει την καρδιά τους, που έχει προκαλέσει ρίγη συγκίνησης, που τα έκανε να νοιώσουν ότι υπάρχει και κάτι άλλο πέρα από το βόλεμα, τη θεσούλα και το πρέπει ... Που φύτεψε στην ψυχή τους την ιδέα, τον αγώνα, το όμορφο, το ηρωικό ... Και τα έκανε όλα αυτά με νότες. Μεγάλη υπόθεση.
Πόσο πολύ αγαπούν και τιμούν οι Έλληνες το Μίκη είμαι πολύ μικρή για να το πω. Ο καθένας από εμάς το ξέρει. Το γνωρίζει η ψυχή του.Πολύς κόσμος θέλησε να σεργιανίσει την Ελλάδα και την ιστορία της με τα τραγούδια του μεγαλύτερου ίσως Έλληνα συνθέτη. Να νοιώσει την καρδιά του να πάλλεται και την ψυχή του λιονταρίσια ...
Γιατί αυτό μας κάνει ο Μίκης ... μας κάνει να νοιώθουμε λιοντάρια κι ας έχουμε μεταλλαχθεί σε πρόβατα και κότες! Πήγαν εκεί και άνθρωποι απολυμένοι για να φωνάξουν το δίκιο τους (γιατί έχουν δίκιο!) . Στάθηκαν απέναντι από τους ερμηνευτές και φώναξαν συνθήματα από το παρελθόν ... σε ένα παρόν αισχρό και αλήτικο.
Δεν ήμουν εκεί. Μου μετέφεραν την εικόνα. Η πρώτη μου σκέψη για όλα τούτα όμως ήταν η εξής ...
Πως μπορούμε να ριχνόμαστε στη μάχη με παλιά συνθήματα; Γιατί να φωνάζουμε και πάλι “Ψωμί, παιδεία, Ελευθερία”; Η ευρηματικότητα μας που πήγε; Γιατί δεν διαθέτουμε ευρηματικότητα ούτε στους αγώνες μας πια; Γιατί τα κάνουμε όλα με παλιά υλικά; Όχι φθαρμένα ...αλλά πάντως παλιά, χωρίς αέρα ανανέωσης, χωρίς καμία προσπάθεια να βρούμε και να πούμε πια κάτι άλλο ...
Χωρίς πνοή και χωρίς διάθεση σταθήκαμε στις μαγικές νότες του Μίκη και στα συνθήματα των φοιτητών του Πολυτεχνείου (που οσονούπω μας τσάκισαν με τις πολιτικές τους επιλογές) και νομίζουμε ότι κάνουμε αντίσταση και αγώνα ;
Κάνουμε τις ίδιες πορείες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, σαν πρόβατα ακολουθώντας έναν μπροστάρη, δεν είμαστε σε θέση να αρθρώσουμε τίποτα πέρα από τα τετριμμένα και φροντίζουμε να χρησιμοποιούμε αυτά τα ίδια παλιά ... υλικά ενός αγώνα που τότε είχε επιτυχία αλλά στο σήμερα κανείς δεν εγγυάται ...
Θλιβερή εικόνα κοινωνίας που μυρίζει ναφθαλίνη και μιζέρια, μυρίζει φόβο (γιατί ο φόβος έχει μυρωδιά ... τα σκυλιά το ξέρουν και οι εταίροι μας επίσης ) μας άλωσαν το μυαλό και δεν μπορούμε να ψελλίσουμε άλλους στίχους και άλλα συνθήματα ... ξεχαστήκαμε σε ντουλάπια αραχνιασμένα και αν δε βρούμε τη δική μας περπατησιά θα μείνουμε ακριβώς στο ίδιο σημείο ...
