Της ΖΙΖΗΣ ΣΦΥΡΗ
Ανακάλυψα τη χαρά της ζωγραφικής και του να φτιάχνω πράγματα με τα χέρια στα πρώτα μου σχολικά χρόνια. Τελειώνοντας το λύκειο στο Κρανίδι και αναζητώντας την Αρχιτεκτονική και τη Σχολή Καλών Τεχνών στο μηχανογραφικό δελτίο, ανακάλυψα ότι δεν μπορώ να εγγραφώ μια και δεν είχα ήδη διαγωνιστεί στο μάθημα του σχεδίου. Άλλοι καιροί, άλλη πληροφόρηση…
Για να μη χάσω άλλο χρόνο, αποφάσισα να φοιτήσω στις σχολές κεραμικής Αμαρουσίου του ΟΑΕΔ. Τότε η φοίτηση ήταν τριετής και τα εργαστήρια κεραμικής στο Μαρούσι πάρα πολλά. Μου άρεσε η δουλειά εκεί αλλά τους ενδιέφερε μόνο η παραγωγή, ενώ εμένα με ενδιέφερε η καλλιτεχνική φύση της δουλειάς. Έτσι άνοιξα το δικό μου εργαστήρι στο Πορτο Χέλι το 1989. Στην αρχή έκανα αρχαϊκά αντίγραφα και κομμάτια της λαϊκής μας παράδοσης.
Δουλεύω τον πηλό απ’ την αρχή, του δίνω σχήμα και τον διαμορφώνω σε πιάτα και χρηστικά αντικείμενα. Τον ψήνω για να στερεοποιηθεί σε δικά μου καμίνια. Ακολουθεί η ζωγραφική, κάθε αντικειμένου με ειδικά χρώματα. Δεν χρησιμοποιώ στάμπες, δουλεύω κάθε κομμάτι ξεχωριστά σαν έργο τέχνης. Ακολουθεί γυάλωμα και πάλι ψήσιμο στους 1.000° C.
Η περιοχή εδώ κατοικείται από ανθρώπους υψηλών απαιτήσεων και γούστου. Άρχισαν να μου παραγγέλνουν σερβίτσια για τα εξοχικά τους sur mesure. Εννοώ ότι ο καθένας ήθελε το σχήμα του πιάτου που ταίριαζε στο χώρο του, το θέμα που του άρεσε, το χρώμα που πήγαινε με την υπόλοιπη διακόσμηση.
Τα «προσωπικά σερβίτσια» έγιναν μόδα και η δουλειά μου διαδόθηκε στόμα με στόμα. Με τους πελάτες συζητάμε από την αρχή τα σχέδια, μέχρι και υφάσματα μου φέρνουν για να διαλέξουμε αυτά που ταιριάζουν με τη χρωματική γκάμα του πηλού.
Η φαγιάνς έχει την αίσθηση του παλιού και την προτιμώ, γιατί αποτελεί τον τέλειο «καμβά» για τα χρώματα. Αλλά και η πορσελάνη με γοητεύει εξίσου.
Τα πιάτα μου ταξιδεύουν σε όλο σχεδόν τον κόσμο, από την Ευρώπη μέχρι την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Κι αυτό γιατί οι πελάτες μου εδώ έχουν πάντα πολλούς φιλοξενούμενους, οι οποίοι τα βλέπουν, τρώνε σ’ αυτά. Τους αρέσουν και κάνουν τις δικές τους παραγγελίες.
Κάθε κομμάτι μού παίρνει 4-5 ώρες ζωγραφικής και οι παραγγελίες μπορεί να ξεκινούν από ένα κομμάτι και να φτάνουν τα χίλια. Έχω φτιάξει σερβίτσια που για να ολοκληρωθούν χρειάστηκε έως κι ένας χρόνος.
Στο πελατολόγιό μου ανήκουν μέλη του διεθνούς jet set, εστεμμένοι, επιχειρηματίες, ηθοποιοί, Άραβες πρίγκιπες, σχεδιαστές ρούχων. Άνθρωποι που θεωρώ ότι είναι πρέσβεις του ελληνικού πνεύματος, όχι μόνο για τη δουλειά μου αλλά και για την ομορφιά του τόπου μου. Μου παραγγέλνουν σερβίτσια ειδικά για τους γάμους των παιδιών τους, μπομπονιέρες για τις βαπτίσεις τους, αντικείμενα που τα κάνουν δώρα με σχέδια, λογότυπους μέχρι και θυρεούς.
Η κρίση με επηρέασε από την άποψη ότι ενώ παλιά μπορούσες να βρεις μεγάλη ποικιλία στην Ελλάδα, στις πρώτες ύλες που χρησιμοποιούμε, τώρα αναγκαζόμαστε να τα εισάγουμε όλα και να τα προπληρώνουμε.
Πιστεύω στο ελληνικό design. Αν αγαπάς αυτό που κάνεις, έχεις κάτι να πεις στο χώρο της τέχνης, βάζεις υψηλούς στόχους και αφιερώνεσαι, είναι σχεδόν αδύνατον να μην αναγνωριστεί η δουλειά σου και να μην περάσει τα σύνορα της χώρας. Όσο κι αν το περιβάλλον είναι αρνητικό τα τελευταία χρόνια, η επιμονή και η θέληση είναι αυτά που θα μας σώσουν σαν λαό γενικότερα.
Ομορφιά για μένα κατ’ αρχάς είναι ο γιος μου, τα ιδανικά και οι ιδέες. Στα αντικείμενα θεωρώ ότι κάτι είναι όμορφο όταν σου αρέσει για πάντα... Δεν το έχω βρει ακόμη, το ψάχνω συνεχώς γιατί αλλάζω οπτική γωνία στα πράγματα πολύ συχνά. Άρα «όμορφο» για μένα είναι ο δρόμος, η πορεία, το κυνήγι της ομορφιάς.
