Τι είναι ο «Προφήτης», εκτός από την πρώτη μεγάλου μήκους ανεξάρτητη ταινία του σκηνοθέτη Δημήτρη Πούλου; Και γιατί ο δημιουργός της πιστεύει ότι πρέπει να (ξανά)γίνουμε προφήτες του εαυτού μας;
Πώς έφτασες στην πρώτη ταινία μεγάλου μήκους;
Μετά από 3 μικρού μήκους ταινίες- βραβευμένες όλες σε διεθνή φεστιβάλ - και τελειώνοντας τις σπουδές κινηματογράφου στη Νέα Υόρκη έψαχνα την ιστορία για μια μεγάλου μήκους ταινία. Είχα ήδη γράψει ένα σενάριο αλλά ήταν ιδιαίτερα φιλόδοξο για πρώτη ταινία. Θα είναι όμως η δεύτερη ταινία μου.
Και η ιδέα του «Προφήτη» πως προέκυψε;
Η σπίθα για τον «Προφήτη» ήταν το εξαιρετικό βιβλίο του Δημήτρη Δημόπουλου «Στο Αδυτο των Ελληνικών Μαντείων», το οποίο αποτελεί την καλύτερη και πιο ειλικρινή εισαγωγή στο (υποτιμημένο) φαινόμενο των ελληνικών μαντείων. Αρχισα να ονειρεύομαι μια ταινία για το τι θα γινόταν αν λειτουργούσε σήμερα ένα μαντείο, αν υπήρχε μια σύγχρονη Πυθία. Ταυτόχρονα επισκεπτόμουν διάφορες τοποθεσίες και μια από αυτές ήταν και η Μονή Αυγού στο νομό Αργολίδας. Εντυπωσιάστηκα από την υποβλητικότητα του χώρου και άρχισα να γράφω το σενάριο.
Ο «Προφήτης» είναι η ιστορία ενός στρατιώτη που εν καιρώ πολέμου καταφτάνει σε ένα μοναστήρι αναζητώντας τον πατέρα του. Ωστόσο κατά την παραμονή του εκεί υποψιάζεται πως αυτοί που κατοικούν στο μοναστήρι μπορεί και να του κρύβουν κάτι...Η ιστορία δεν τοποθετείται χρονικά, είναι ένα αμφίσημο παρόν (όπως αλλωστε αμφίσημοι ήταν και οι χρησμοί των μαντείων). Στον πυρήνα αυτής της ιστορίας βρίσκεται η αναζήτηση του στρατιώτη, τον οποίο υποδύεται ο Γιώργος Χρανιώτης. Στο μοναστήριο δεν κατοικούν μοναχοί αλλά πασιφιστές που για ιδεολογικούς κυρίως λόγους δεν θέλουν να πολεμήσουν. Καθώς όμως ξετυλίγεται το νήμα της πλοκής, διαπιστώνουμε ότι ο πόλεμος που εκτυλίσσεται και έχει παγκόσμιες προεκτάσεις, αφορά και το ίδιο το κοινό.
Υπάρχει κάποιος «θρησκευτικός» συμβολισμός στον τίτλο της ταινίας;
Ο «προφήτης» είναι μια λέξη επική που έρχεται από τα βάθη των αιώνων. Πάντοτε ο κόσμος χρειαζόταν τους προφήτες, όπως άλλωστε και τα μαντεία. Τελευταία όμως, αυτός ο ρόλος έχει αλλάξει σε σημείο που να αναρωτιέται κανείς αν χρειάζεται πραγματικά κάποιον να του υποδεικνύει μια κατεύθυνση. Μικροί προφήτες είναι οι γονείς μας, οι δάσκαλοι, οι θρησκευτικοί ηγέτες, όλοι όσοι μας διαμορφώνουν. Οι μεγάλοι προφήτες όμως απουσιάζουν. Ισως και να μην χρειάζονται πια. Ισως πρέπει να (ξανα)γίνουμε προφήτες του εαυτού μας.
Πώς επέλεξες τους ηθοποιούς σου;
Τους ηθοποιούς του επέλεξα μέσα σε τρεις μέρες. Ηταν το πιο εύκολο κάστινγκ που έχω κάνει ποτέ γιατί ήξερα ακριβώς τι ήθελα και ήμουν τυχερός που το βρήκα. Δουλέψαμε όμως επί μήνες πάνω στην ανάλυση του σεναρίου και σε πρόβες. Πιστεύω ότι οι ερμηνείες που θα δει το κοινό θα έχουν κάτι το μοναδικό. Πέρα από τον Γιώργο Χρανιώτη, παίζουν οι Μενέλαος Χαζαράκης, Στέλιος Χριστοφορίδης, Θάνος Τόμας, Γιώργος Παπαστυλιανός και η Δήμητρα Κούζα. Ηταν απόλαυση να δουλεύω με αυτό το καστ.
Που έγιναν τα γυρίσματα της ταινίας;
Τα γυρίσματα έγιναν στην Μονή Αυγού Αργολίδας αλλά και στην ευρύτερη περιοχή. Διήρκεσαν έξι εβδομάδες. Ηταν πραγματικά πολύ δύσκολα λόγω της δύσβατης τοποθεσίας αλλά όλη η ομάδα ήταν εξαιρετική. Πίστεψαν στην ταινία και το αποτέλεσμα νομίζω ότι θα τους δικαιώσει.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισες κατά τη δημιουργία του «Προφήτη»;
Το δυσκολότερο για μένα ήταν να παραμείνω συγκεντρωμένος στην ουσία του σεναρίου και να υλοποιήσω το σκηνοθετικό μου βλέμμα. Δυστυχώς επωμίστηκα και το ρόλο του παραγωγού, μαζί με τον φίλο και σπουδαίο συνάδελφο Σωκράτη Σπανό, χάρη στον οποίο και υλοποιήθηκε η ταινία. Το να είσαι όμως σκηνοθέτης - παραγωγός δεν είναι ασυνήθιστο στην Ελλάδα, οπότε δεν γινόταν διαφορετικά. Η επιδεικτική αδιαφορία των δημόσιων οργανισμών αλλά και του δήμου Ναυπλίου δεν μας απέτρεψε από την υλοποίηση της ταινίας. Αλλωστε, οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι της ευρύτερης περιοχής μας αγκάλιασαν θερμά και τους ευχαριστούμε. Η ταινία πρωτοπορεί για τα ελληνικά δεδομένα όχι μόνο στη θεματολογία της αλλά και τεχνικά, καθώς ήμασταν οι πρώτοι που χρησιμοποιήσαμε (σε ελληνική ταινία) την καινούρια HD κάμερα της Arri και το αποτέλεσμα, μαζί με τη σπουδαία φωτογραφία του Ραμόν Μαλαπέτσα και τα σκηνικά και κοστούμια της Κίκας Καράμπελα έχουν δημιουργήσει μια πολύ υψηλή αισθητική.
Ποια είναι η γνώμη σου για την άνθιση του ελληνικού σινεμά μέσα σε μια εποχή κρίσης;
Ο ελληνικός κινηματογράφος κάνει σπουδαίες δουλειές τα τελευταία χρόνια και τόσο τεχνικά όσο και αισθητικά είμαστε σε έξαιρετικό επίπεδο. Σίγουρα οι δυσκολίες είναι πολλές (και χιλιοειπωμένες) αλλά θα πρέπει να θυμηθούμε ότι μέσα από τις κοινωνικές δυσκολίες γεννήθηκα τα σπουδαιότερα κινηματογραφικά κινήματα - ο ιταλικός νεορεαλισμός, το γαλλικό νέο κύμα. Ξέρω ότι θα ακούσω πολλά σχόλια γι' αυτό αλλά πιστεύω ότι παρά τις αντιξοότητες είναι ευλογία να είσαι σκηνοθέτης σήμερα στην Ελλάδα. Υπάρχουν τόσα πολλά για τα οποία μπορείς να μιλήσεις...
