Όπως φαίνεται, δεν ήταν το ενδιαφέρον που είχε προκληθεί για τις παραστάσεις ή η ποιότητά τους που επηρέασαν τους θεατρόφιλους. Και καλές κριτικές γράφτηκαν και σημαντική ήταν η προβολή και παραγωγές οι οποίες δεν κατάφεραν να γεμίσουν την Επίδαυρο «έσκισαν» περιοδεύοντας σε διάφορα ανά την Ελλάδα θέατρα.
Το πρόβλημα για τους περισσότερους μάλλον ήταν η απόσταση και, κυρίως, τα έξοδα. Ακόμα και αν αναζητήσει κανείς το πιο φτηνό εισιτήριο και τους πιο φτηνούς τρόπους – ΚΤΕΛ, οικονομικό δωμάτιο, αυτοκίνητο και αυθημερόν επιστροφή στην Αθήνα –, μια παράσταση στην Επίδαυρο στοιχίζει τουλάχιστον 80 ευρώ, ποσό που σε εποχή οικονομικής κρίσης δύσκολα δίνεται για μια βραδιά. Έτσι το υπέροχο θέατρο παραμένει μισοάδειο. Τι θα χρειαζόταν για να γεμίσει; Πιθανότατα απλώς πολιτική βούληση. Βοήθεια ώστε το Φεστιβάλ Επιδαύρου να ανοιχθεί, να βγει προς τα έξω, να κάνει συνεργασίες, να γίνει διεθνές, να ακουστεί όσο και άλλα ξένα φεστιβάλ, τα οποία μάλιστα δεν πραγματοποιούνται σε τόσο ωραίους και ιστορικά φορτισμένους χώρους, να προσελκύσει θεατές από όλο τον κόσμο. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζονται μετακλήσεις ξένων σχημάτων και διάσημων ονομάτων, αλλά αυτό κοστίζει. Γι’ αυτό άλλωστε επιλέγονται κυρίως ελληνικές παραγωγές, τις οποίες «αντέχει» ο προϋπολογισμός του φεστιβάλ. Καθώς όμως αυτές δεν αρκούν για να γεμίσει η Επίδαυρος και να υπάρξουν κέρδη, δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος: δεν έχουμε χρήματα, δεν βγάζουμε, δεν καλύπτουμε τα έξοδά μας, δεν θα έχουμε ούτε αύριο, στο τέλος δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Αντιθέτως, π.χ. πρόπερσι ο Κέβιν Σπέισι κατάφερε να γεμίσει ασφυκτικά το αρχαίο θέατρο τρεις βραδιές και να έχει έσοδα περίπου 900.000 ευρώ. Άσχημα ήταν; Ας δουν τη διεθνοποίηση του φεστιβάλ, έστω, ως επένδυση, στο υπουργείο Πολιτισμού, αλλά και σε αυτό του Τουρισμού. Μια επένδυση η οποία αφορά όχι μόνο το θέατρο της Επιδαύρου, αλλά και την τουριστική αξιοποίηση της περιοχής και την προβολή μας στο εξωτερικό.
Το πρόβλημα για τους περισσότερους μάλλον ήταν η απόσταση και, κυρίως, τα έξοδα. Ακόμα και αν αναζητήσει κανείς το πιο φτηνό εισιτήριο και τους πιο φτηνούς τρόπους – ΚΤΕΛ, οικονομικό δωμάτιο, αυτοκίνητο και αυθημερόν επιστροφή στην Αθήνα –, μια παράσταση στην Επίδαυρο στοιχίζει τουλάχιστον 80 ευρώ, ποσό που σε εποχή οικονομικής κρίσης δύσκολα δίνεται για μια βραδιά. Έτσι το υπέροχο θέατρο παραμένει μισοάδειο. Τι θα χρειαζόταν για να γεμίσει; Πιθανότατα απλώς πολιτική βούληση. Βοήθεια ώστε το Φεστιβάλ Επιδαύρου να ανοιχθεί, να βγει προς τα έξω, να κάνει συνεργασίες, να γίνει διεθνές, να ακουστεί όσο και άλλα ξένα φεστιβάλ, τα οποία μάλιστα δεν πραγματοποιούνται σε τόσο ωραίους και ιστορικά φορτισμένους χώρους, να προσελκύσει θεατές από όλο τον κόσμο. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζονται μετακλήσεις ξένων σχημάτων και διάσημων ονομάτων, αλλά αυτό κοστίζει. Γι’ αυτό άλλωστε επιλέγονται κυρίως ελληνικές παραγωγές, τις οποίες «αντέχει» ο προϋπολογισμός του φεστιβάλ. Καθώς όμως αυτές δεν αρκούν για να γεμίσει η Επίδαυρος και να υπάρξουν κέρδη, δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος: δεν έχουμε χρήματα, δεν βγάζουμε, δεν καλύπτουμε τα έξοδά μας, δεν θα έχουμε ούτε αύριο, στο τέλος δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Αντιθέτως, π.χ. πρόπερσι ο Κέβιν Σπέισι κατάφερε να γεμίσει ασφυκτικά το αρχαίο θέατρο τρεις βραδιές και να έχει έσοδα περίπου 900.000 ευρώ. Άσχημα ήταν; Ας δουν τη διεθνοποίηση του φεστιβάλ, έστω, ως επένδυση, στο υπουργείο Πολιτισμού, αλλά και σε αυτό του Τουρισμού. Μια επένδυση η οποία αφορά όχι μόνο το θέατρο της Επιδαύρου, αλλά και την τουριστική αξιοποίηση της περιοχής και την προβολή μας στο εξωτερικό.
