Λίγα ξύλα για να ζεσταθούν, λίγο φαγητό για να περάσουν την ημέρα, μια δουλειά που να τους εξασφαλίζει τα προς το ζην, έως και μία ...φιάλη γκαζιού είναι ορισμένα μόνο από αυτά που ζητούν οι πολίτες από τους δημάρχους. Το φαινόμενο είναι εντονότερο στην περιφέρεια, καθώς οι δημότες έχουν πιο στενή σχέση με τους εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
"Λειτουργούμε ως ψυχοθεραπευτές και βάζουμε συνέχεια το χέρι στην τσέπη" δηλώνουν αρκετοί δήμαρχοι. Οι ιστορίες που ακούν, τους αναγκάζουν να ρίξουν όλο το βάρος και τη νέα χρονιά στα προγράμματα κοινωνικής πολιτικής, που περιλαμβάνουν- μεταξύ άλλων -συσσίτια, κοινωνικά παντοπωλεία, ανταλλαγές προϊόντων.
Κι ενώ ο αριθμός των οικογενειών που ζουν στα όρια της φτώχειας ολοένα κι αυξάνει, όλοι γνωρίζουν πως είναι αρκετές ακόμη αυτές που λόγω αξιοπρέπειας ή ντροπής δεν έχουν αποταθεί στις κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων. "Έως τώρα πουλούσαν ό,τι χρυσά είχαν για να ζήσουν. Τώρα έρχονται στον δήμο και ζητούν βοήθεια με κάθε τρόπο. Όταν φτάνουν άνθρωποι στα γραφεία μας και μας λένε ότι πουλάνε έως και τους οικογενειακούς τους τάφους για λίγα ευρώ, εμείς τι να κάνουμε;"
