Παραθέτουμε ολόκληρη την ερώτηση:
Μετά τις εκατοντάδες συγχωνεύσεις σχολείων από την προηγούμενη ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας φαίνεται πως αποτελεί επιλογή και της σημερινής του ηγεσίας η περαιτέρω συρρίκνωση των σχολικών μονάδων δίνοντας το τελικό χτύπημα σε γονείς, εκπαιδευτικούς, μαθητές και συνολικά στη Δημόσια, Δωρεάν Παιδεία.
Αν και είναι πασιφανές ότι το Υπουργείο υπηρετεί με σθένος την παραπάνω λογική, προκαλεί αληθινή αγανάκτηση το γεγονός ότι, εκτός του ευρύτερου σχεδίου ανατίναξης της Παιδείας και των δομών της, με κάθε αφορμή και αυθαίρετα κλείνει ένα Δημοτικό ή ένα Νηπιαγωγείο της επαρχίας.
Παρόμοια έκπληξη και αγανάκτηση νιώσαμε μόλις πληροφορηθήκαμε ότι το Νηπιαγωγείο Ελληνικού έκλεισε για αόριστο διάστημα, στη μέση της χρονιάς, επειδή η νηπιαγωγός του σχολείου μεταφέρθηκε σε άλλο Νηπιαγωγείο στο οποίο δημιουργήθηκε κενό λόγω εγκυμοσύνης της εκπαιδευτικού που υπηρετούσε εκεί! Κυριολεκτικά σε μια νύκτα και αιφνιδιαστικά έκλεισε ένα Νηπιαγωγείο.
Φαίνεται πως η κυβέρνηση επιχειρεί με κάθε τρόπο και με κάθε ευκαιρία να κλείσει σχολεία αδιαφορώντας για τα προβλήματα και τις συνέπειες που προκαλούν οι επιλογές της τόσο στους γονείς όσο και στα παιδιά.
Επίσης, να σημειώσουμε ότι και το Νηπιαγωγείο Αχλαδόκαμπου στερείται και αυτό εκπαιδευτικού από την αρχή της χρονιάς, με αποτέλεσμα ουσιαστικά να καταργείται (λόγω της γεωγραφικής θέσης) το δικαίωμα των παιδιών στην προσχολική αγωγή.
Για τους παραπάνω λόγους,
ερωτάται ο Υπουργός:
1. Προτίθεται το Υπουργείο να μεριμνήσει ώστε να καλυφθεί άμεσα το κενό που δημιουργήθηκε στο Νηπιαγωγείο του Ελληνικού ή ο κρυφός στόχος ήταν και είναι το κλείσιμο με συνοπτικές διαδικασίες του σχολείου;
2. Θεωρεί λογικό το να παίρνει μια εκπαιδευτικός άδεια εγκυμοσύνης και, λόγω της εμμονής του υπουργείου στην άρνηση νέων προσλήψεων, να κλείνει ένα σχολείο;
3. Προτίθεται το Υπουργείο να μεριμνήσει ώστε να λειτουργήσει το Νηπιαγωγείο του Αχλαδόκαμπου;
4. Προτίθεται το Υπουργείο να αποκαταστήσει στοιχειωδώς την αξιοπιστία και τη λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος σταματώντας να αποφασίζει, ερήμην των μαθητών και της κοινωνίας, πάντα με γνώμονα τις περικοπές και όχι τις κοινωνικές ανάγκες;
