Σε μεθόδους τουρκοκρατίας καταφεύγει η κυβέρνηση προκειμένου να «πιεί» το αίμα των πολιτών με το «μπουρί» και να μην τους αφήσει ούτε κεραμίδι στο κεφάλι, αφού για ελάχιστα ποσά είναι διαθέσιμη να τους πάρει τα πάντα.
Η καθίζηση των εισπράξεων εσόδων (από την έμμεση φορολογία κυρίως) που σημειώθηκε τον Ιανουάριο (απολύτως φυσιολογική αφού «στράγγιξαν» την αγορά, και κανείς δεν έχει χρήματα για κατανάλωση), σήμανε συναγερμό στο υπουργείο Οικονομικών. Την ερχόμενη εβδομάδα ο νέος ειδικός γραμματέας εσόδων ξεκινά γύρο συναντήσεων με τους εφόρους, για να συζητήσει μέτρα για όσους χρωστάνε και δεν πληρώνουν το δημόσιο.
Οι εντολές που έχουν πάντως οι εφορίες είναι να εφαρμόζουν πολύ αυστηρά τον Κώδικα Είσπραξης Δημοσίων Εισόδων, ειδικά σε περιπτώσεις μη συνεργάσιμων πολιτών που αρνούνται κάθε συνεννόηση και συνεργασία με τις Αρχές στην πληρωμή των φόρων, όπως δηλαδή γίνεται με τους τοκογλύφους στην «πιάτσα» το Δημόσιο αναλαμβάνει τον ρόλο του «στραμπουληχτή» μέχρι να πληρώσουμε τα οφειλόμενα, τα οποία αυθαιρέτως οφείλουμε, αφού με τόσους φόρους είναι αδύνατον να μην οφείλουμε .
Σε κάθε περίπτωση πάντως, και για 1 ευρώ ακόμη που αφήνει απλήρωτο από τους φόρους του κάθε πολίτης, οι ΔΟΥ έχουν εντολή να στέλνουν άμεσα ατομική ειδοποίηση από την πρώτη μέρα καθυστέρησης στον φορολογούμενο. Με αυτή του υπενθυμίζουν ποια "αναγκαστικά" μέτρα προβλέπονται στις περιπτώσεις αυτές από τον Κώδικα Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων (ΚΕΔΕ).
Για τους επόμενους τρεις μήνες η κάθε Εφορία οφείλει να «βομβαρδίζει» τον οφειλέτη με την ίδια υπενθύμιση, καλώντας τον είτε να πληρώσει την οφειλή, είτε να σπεύσει στην ΔΟΥ για να ζητήσει να μπει σε ρύθμιση πληρωμής του χρέους του.
Από την 10η μερα του τέταρτου μήνα από την λήξη της προθεσμίας πληρωμής του φόρου ή της δόσης του, οι ΔΟΥ κινούνται πλέον στην εφαρμογή των μέτρων. Αυτά περιλαμβάνουν –διαδοχικά αλλά όχι πάντα- μέτρα δεσμεύσεως ή κατασχέσεως περιουσιακων στοιχείων, είτε αυτά βρίσκονται στο όνομά του («εις χείρας του οφειλέτη»), είτε και όταν ακόμα ανήκουν σε άλλους (Κατάσχεση «εις χείρας τρίτων»). Συγκεκριμένα προβλέπεται:
- Δέσμευση πάσης φύσεως περιουσιακών στοιχείων, κινητών και ακινήτων: ακίνητα, καταθέσεις σε τραπεζικούς λογαριασμούς, μετοχές, αυτοκίνητα κλπ, που βρίσκονται στο όνομα του οφειλέτη, δεσμεύονται και δεν μπορούν να μεταβιβαστούν χωρίς το δημόσιο να εισπράξει πρώτα τα λεφτά του. Είναι το πρώτο μέτρο προστασίας που λαμβάνουν οι έφοροι, από φόβο μήπως κάποιος οφειλέτης ρευστοποιήσει ή μεταβιβάσει την περιουσία του σε άλλους, για να μη βρει το δημόσιο τίποτα να εισπράξει.
- Κατάσχεση «εις χείρας τρίτων», δηλαδή απαιτήσεων και εσόδων που δικαιούται ο οφειλέτης από άλλους. Για παράδειγμα, εφόσον διαταχθούν τα μέτρα, ο ενοικιαστής ενός ακινήτου καλείται να πληρώσει τα ενοίκια στο δημόσιο και όχι στον μισθωτή, εφόσον αυτός έχει χρέη από φόρους που δεν πληρώνει. Αντίστοιχα και επιχειρηματίες-προμηθευτές που περιμένουν να πληρωθούν από πελάτες τους, στερούνται τα λεφτά αυτά καθώς το κράτος τα αναζητά απευθείας από αυτούς που τους τα οφείλουν.
- Κατασχέσεις γίνονται και στους μισθούς και τις συντάξεις. Ακατάσχετο μένει θεωρητικά το 75% του μισθού ή της σύνταξης, ενώ το υπόλοιπο που αποδίδεται στον δικαιούχο δεν μπορεί να είναι λιγότερο από 1.000 ευρώ. Στην πράξη όμως η κατάσχεση μισθού δεν σταματά εκεί. Αν κάποιος έχει δεύτερο μισθό, σύνταξη ή άλλο εισόδημα, τότε και αυτά συνυπολογίζονται στα 1.000 ευρώ τα οποία πρέπει να του απομένουν για να ζει. Σε περίπτωση δηλαδή που κάποιος έχει μισθό 1.020 ευρώ αλλά εισπράττει και άλλα 340 μηνιαίως πχ από μια δεύτερη απασχόληση, τότε δεν χάνει μόνο 20 ευρώ από την πρώτη (για να του μείνουν τα 1.000) αλλά και τα 340 ευρώ από την δεύτερη εργασία του!
- Κατασχέσεις ακινήτων: για πρώτη φορά σχεδιάζονται προγράμματα πλειστηριασμών από τις εφορίες. Εκτός από την δέσμευση ή την κατάσχεση υπέρ του δημοσίου, οι ΔΟΥ αναμένουν οδηγίες για να βγάλουν «στο σφυρί» ακίνητα των οφειλετών που έχουν ήδη κατασχεθεί (κυρίως επιχειρηματιών). Ωστόσο πρόκειται για τρομερά χρονοβόρα και γραφειοκρατική διαδικασία που δύσκολα μπορεί να αποδώσει έσοδα, λόγω της κρίσεως στην κτηματαγορά, ενώ κοστίζει σημαντικά και στο ίδιο το δημόσιο (για δικαστικούς επιμελητές κλπ).
Μετά όλοι αυτοί οι κύριοι της κυβέρνησης θα μιλούν υποκριτικά για όλον τον κόσμο που αυτοκτονεί, και πέφτει από την ταράτσα του σπιτιού του, και θα μας λένε ότι «η ζωή είναι ωραία» και να μην παραδινόμαστε. Τα λόγια δεν κοστίζουν τίποτα, και τα σκορπίζει εύκολα ο αέρας.
