Η διάλυση της κυπριακής οικονομίας, μέσα από την τεχνητή αποσταθεροποίηση του χρηματοπιστωτικού της συστήματος, ήρθε δυστυχώς να επικυρώσει την εκτίμηση που είχαμε εξαρχής ότι η μνημονιακή πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν θα αποτελούσε αποκλειστικά ελληνική υπόθεση. Αντίθετα, ήρθε να συμπληρώσει το πάζλ των κρατών του ευρωπαϊκού νότου και των περιφερειακών οικονομιών, οι οποίες υπάγονται στο εξής σε πρόγραμμα συμμόρφωσης στο καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης του ευρωπαϊκού βορά. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ποιοτική αναβάθμιση της αρχιτεκτονικής του ευρωενωσιακού οικοδομήματος και το πέρασμα από την οικονομική και νομισματική ενοποίηση στην πολιτική ενοποίηση, δηλαδή σε εργαλείο επιβολής πολιτικών αποφάσεων, που ήταν και ο εξαρχής στόχος συγκρότησης του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος. Στην ουσία, πρόκειται για σχέδιο της αστικής τάξης «επανίδρυσης του καπιταλισμού» σε ακόμη πιο αντιδραστική κατεύθυνση, σε μια προσπάθεια να ξεπεράσουν τη δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος φορτώνοντας στις πλάτες του εργαζόμενου λαού το κόστος της κρίσης που οι ίδιοι δημιούργησαν.
Τα μνημονιακά πειράματα στην πλάτη του ελληνικού λαού επεκτείνονται σταδιακά και σε άλλες χώρες, με διαφορετική κάθε φορά μεθοδολογία, αλλά τον ίδιο πάντα σκοπό, που είναι η στρατηγική εμπέδωσης καπιταλιστικής κυριαρχίας που αναπτύσσεται στους κόλπους της Ευρωπαϊκης Ένωσης. Και αν στην περίπτωση της Ελλάδας, όπου τα επιχειρήματα περί δήθεν υπερτροφικού και σπάταλου δημοσίου, αδύναμου χρηματοπιστωτικού συστήματος, μειωμένης παραγωγικής βάσης, συντεχνιακού συνδικαλισμού, μεταναστευτικού προβλήματος, κ.α. βρήκαν έδαφος μέσα από την ενοχοποίηση της λαϊκής συνείδησης και των διχαστικών ιδεολογημάτων, στην περίπτωση της Κύπρου (κάποτε οικονομικού θαύματος) πρόκειται για κυριολεκτικά ανεδαφικούς ισχυρισμούς, σε μια χώρα που δεν πάσχει από τις υποτιθέμενες δικές μας παθογένειες. Ωστόσο, με ακόμη πιο συνοπτικές διαδικασίες και η Κύπρος, όπως και σε διαφορετικό βαθμό η Ισπανία, η Πορτογαλία, και η Ιταλία προηγουμένως, υποβλήθηκε στο λεγόμενο δόγμα σοκ, χάνοντας μέσα σε λίγες μόνο μέρες τη μισή καταθετική της βάση, βλέποντας τα κρατικά της ταμεία να αδειάζουν, και χάνοντας οριστικά την διεθνή αξιοπιστία της, κάνοντας τους αναλυτές να καταγράφουν μεταβολή των οικονομικών δεικτών της Κύπρου αντίστοιχη με χώρας που βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση.
Κοινός παρονομαστής που καθόρισε τις δραματικές εξελίξεις και στις δύο περιπτώσεις το ευρώ. Άλλωστε, μπορούμε εύκολα να κάνουμε την σύγκριση της σημερινής οικονομικής κατάστασης Ελλάδας και Κύπρου με εκείνη πριν τις διαδικασίες ένταξης μας στο ευρώ. Μια πρόχειρη ματιά στους οικονομικούς δείκτες των δημόσιων δαπανών, της ανεργίας, των άστεγων, και όσων διαβιούν κάτω από το όριο της φτώχειας, είναι αρκετή για να μας πείσει. Η κοινωνική πραγματικότητα δε, καταγράφει δραματικές συνθήκες μιας ελληνικής κοινωνίας στα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης και της κοινωνικής γενοκτονίας. Οι μνημονιακοί αναλυτές, ωστόσο, παρακάμπτουν το ζήτημα αυτό και εμμένουν στο μη εξυπηρετήσιμο δημοσιονομικό έλλειμμα. Το οποίο καθόλου τυχαία δεν εκτοξεύτηκε στα ύψη (σχεδόν διπλασιάστηκε) τη δεκαετία που διανύσαμε στην ευρωζώνη. Από αυτή την κρίση χρέους, ωστόσο, δε βγαίνουν όλοι χαμένοι. Όπως στην Ελλάδα, έτσι και στην Κύπρο οι καπιταλιστές θα βγουν ακόμη πιο κερδισμένοι, ακόμη πιο ισχυροί. Μοναδικός χαμένος της υπόθεσης θα είναι ο λαός. Το μέλλον του οποίου προδιαγράφεται ακόμη πιο ζοφερό με επικαιροποιημένα μνημόνια, αλλεπάλληλά μέτρα, χαράτσια, κουρέματα, και υφαρπαγή πλούτου, χωρίς κανένα σημάδι ανάπτυξης, στο όνομα της οποίας υποτίθεται ότι συντελείται ο οικονομικός πόλεμος που έχουν κηρύξει οι κεφαλαιοκράτες στην εργατική τάξη.
Η τετραετής πλέον μνημονιακή εμπειρία της Ελλάδας, ιδωμένη μέσα και από το πρίσμα της εν μια νυκτί οικονομικής κατάρρευσης της Κύπρου, δεν μας αφήνει πλέον κανένα περιθώριο ούτε για αυταπάτες ανάκαμψης που προτείνουν το δεξιό φιλελεύθερο μπλοκ του ευρωμονόδρομου, ούτε για λογικές επαναδιαπραγμάτευσης μέσα στη σφαίρα της ευρωζώνης που προωθούν τα κόμματα ριζοσπαστικοποίησης της φιλελεύθερης Ευρώπης. Το βάρβαρο πρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποκαλύπτεται κάθε μέρα όλο και πιο καθαρά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρόσφατο ΟΧΙ της Κυπριακής βουλής στην πρόταση του Eurogroup για οριζόντιο κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων. Πριν προλάβει να πανηγυρίσει ο κυπριακός λαός την άρνηση στο κούρεμα των καταθέσεων του βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα δεύτερο ακόμη πιο ληστρικό σχέδιο ενεχυρίασης των καταθέσεων του. Το γεγονός αυτό μας επιτρέπει να εξάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα αναφορικά με τις λογικές διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ. Εντός του πλαισίου δηλαδή που μας οδήγησε στην κρίση. Από τη μία, το αστικό φιλελεύθερο δεξιό μπλοκ που έσπευσε να καταδικάσει όποια ανυπακοή στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπό την απειλή της εξόδου από το ευρώ, επιχαίροντας μάλιστα για την παραδειγματική τιμωρία της Κύπρου. Από την άλλη, το σοσιαλδημοκρατικό μπλοκ που συνεχίζει να εμμένει στη λογική ριζοσπαστικοποίησης των συσχετισμών εντός της ευρωζώνης, τη στιγμή που φανερώθηκε και στην πράξη ότι όποια διαπραγμάτευση εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης μόνο επιζήμια μπορεί να είναι τελικά για το λαό. Σε κάθε περίπτωση, ο ρυθμιστικός παράγοντας είναι ο λαός, και μόνο ένα πραγματικό ΟΧΙ από το ίδιο το λαϊκό κίνημα μέσα από αγώνες και θυσίες μπορεί να δρομολογήσει φιλολαϊκές εξελίξεις και να δώσει ουσιαστικό νόημα στην ελπίδα.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προσανατολίζεται μέσα από τη συμπόρευση των αντικαπιταλιστικών και αντι-ΕΕ δυνάμεων στη συγκρότηση ενός μαζικού λαϊκού εργατικού ανατρεπτικού μετώπου αντίστασης και ανατροπής για τη διαγραφή του χρέους, την ακύρωση των μνημονίων, και την εξουσία στον εργαζόμενο λαό.
