Του Κώστα Γεωργουσόπουλου
Δεν έχω τίποτα με το «Δραματικό ειδύλλιο», με την «Γκόλφω», τον «Αγαπητικό της Βοσκοπούλας», το «Χορό του Ζαλόγγου», την «Εσμέ την Τουρκοπούλα». Εχω συχνά μιλήσει για την αυθεντικότητα της γλώσσας του.
Εξάλλου ήταν μια δροσιά φρέσκιας δημοτικής μέσα στην επικράτεια της καθαρεύουσας του Βερναρδάκη και του Τιμολέοντος Αμπελά. Αλλά στην Επίδαυρο;
Παρ' ότι πιστεύω πως η Επίδαυρος έπρεπε να περιοριστεί στο αρχαίο δράμα (τραγωδία, κωμωδία, σατυρικό, αλλά και ρωμαϊκά έργα, Πλαύτος, Τερέντιος, Σενέκας), όχι γιατί είναι ιερός χώρος, αλλά διότι έτσι καθιερώθηκε από το 1954 και για πενήντα χρόνια, με εξαίρεση μόνο τη θεία Κάλλας.
Αλλά να δεχτώ το άνοιγμα σε άλλο ρεπερτόριο. Αφήνω τον Σαίξπηρ, τον Μολιέρο, τον Μπέκετ, αλλά δεν γινόταν π.χ. να πάει πριν στην Επίδαυρο η «Ερωφίλη», η «Φαύστα» του Βερναρδάκη, έστω μεταφρασμένη, έξοχο ευριπιδικό έργο, η «Τρισεύγενη» του Παλαμά, η «Μέλισσα» του Καζαντζάκη, «Ο θάνατος του Διγενή» του Σικελιανού, ο «Μπαμπάς πόλεμος» του Καμπανέλη. Τα περισσότερα αρχαιόθεμα έργα, ποιητικά μεγάλης πνοής.
Γιατί κανείς δεν σκέφτηκε να πάει την «Γκόλφω» στην Ακράτα; Εκεί ο τυφλός Περεσιάδης την έγραψε και πρωτοπαίχτηκε από ερασιτέχνες του χωριού. Και να τονωθεί έτσι και ο επαρχιακός τουρισμός, να χαρεί και ο δεκαπεντασύλλαβος την ανάσα του βουνού. Τώρα που καταργήσαμε τους χιτώνες στην τραγωδία, φέραμε τη φουστανέλα στην Επίδαυρο;
